Χαμογέλα βρε φίλε...

Μια συνάντηση μεταξύ δυό αγνώστων χτες...αλλά κατά τα άλλα πολύ γνωστών... ΄Ηταν μια συνάντηση έμπλεη σιωπής...Κι ο καθένας με τις δικές του χαρακιές απ τη ζωή  και  τα δικά του γιατί....Δυό άγνωστοι αλλά πολύ γνωστοί με κοινές πληγές, με κοινά ερωτηματικά.....Και η συνάντηση συνέβη ξανά σε άλλο χώρο, λίγα λεπτά αργότερα. Και πάλι η σιωπή ύψωσε τα δικά της τείχη...Κι ο ένας να βλέπει τον άλλο με απορία....Να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έγινε...Πόσο μικρός είναι τούτος ο κόσμος....Κι αν κάποιος πιστεύει πως τίποτε δε γίνεται γνωστό...πλανάται πλάνην οικτράν.... Ολα εδώ μαθαίνονται κι όλα εδώ πληρώνονται...Σε πείσμα ανόητων βεβαιοτήτων...

Ομως είναι σκληρό , πολύ σκληρό, αν αντί για τα παιδιά σου , φροντίζεις πλέον συμπαθή τετράποδα...Είναι σκληρό να σκέφτεσαι πως τα δημιουργήματά σου σε κλώτσησαν μακριά, υπακούοντας σε λόγους ανεύθυνους , ανώριμους  μα και εντελώς ανήθικους...

Καλημέρα γνωστέ-άγνωστε φίλε. Η ζωή συνεχίζεται. Χαμογέλα της για να σου χαμογελάσει κι εκείνη...