Σήμερα το πρωί....

Σήμερα το πρωί κι ενώ δεν είχε προλάβει να δράσει η καφεΐνη του αχνιστού καφέ που είχε ετοιμάσει, όπως κάθε πρωί, η κ. Λούση του σχολείου μας, η κεραμίδα ήταν βαριά, πολύ βαριά κι ασήκωτη....Ενας καλός μου φίλος και συνάδελφος, ένας άνθρωπος αξιοπρεπής και άριστος εκπαιδευτικός διαγνώστηκε με έναν καρκίνο επιθετικής, λίαν επιθετικής μορφής...

Δίχως άλλο  και με έναν ιδρώτα να με περιλούζει σχημάτισα τον αριθμό του κινητού του και όταν τον άκουσα να μου μιλάει, το σφίξιμό μου  έγινε λίγο πιό χαλαρό... Όταν άκουσα τι συνέβη σε εκείνον, στη γυναίκα του και στον γιό του δεν πίστευα σ΄αυτά που άκουγα...Δεν ήταν δυνατό να συνέβησαν όσα συνέβησαν....Θεέ μου, ψέλλισα στο εντός μου, δώς  λίγη, μα λίγη γαλήνη στο διάβα τους. Γιατί ακόμη και ο χάλυβας λυγίζει, πόσο μάλλον ο άνθρωπος...

Φίλε, του είπα, θυμάσαι εκείνες τις διαβολές και τους/τις διαβολείς; Άντεξες κι αντέξαμε στους ανέμους που προσπαθούν να σπάσουν τα ψηλά δέντρα... Αυτά κινδυνεύουν στις θύελλες. Οι θάμνοι απλά κουνιούνται....Μα εσένα, συνέχισα, ο Θεός δε θα σ΄αφήσει...Επειδή στάθηκες άνθρωπος , με όλη τη σημασία της λέξης , στο δικό μου πέρασμα απ το 251....Κι εύχομαι και το δικό σου πέρασμα απο το ίδιο θεραπευτήριο, να έχεις τη βοήθεια των Αγίων της ελπίδας...

Άκου και κάτι άλλο...Δε ξέρω τι μπορώ να κάνω για σένα...Ενας απλός άνθρωπος είμαι κι εγώ....Μα να είσαι σίγουρος πως μια γονατιστή  ένθερμη προσευχή στην Παναγιά του Αιγαίου, στη δική μου Παναγιά θα ψιθυρίσω για σένα. Και η Παναγιά του Αιγαίου, η Παναγιά των Ελλήνων που ξέρει να ακούει τις ικεσίες μας, θα συνδράμει εσένα και τους δικούς σου ανθρώπους!!!

Περαστικά φίλε. Σε ασπάζομαι αδελφικά, και είμαι δίπλα σου.