Τι ν' απαντήσεις αλήθεια;

Τι μπορείς αλήθεια ν΄ απαντήσεις σ΄έναν έφηβο που είναι μαθητής στο Σχολείο που υπηρετείς,  όταν κλαίγοντας σου εξομολογείται...."Νιώθω μόνος κύριε"....Τι μπορείς να ψελλίσεις; Ποιο λόγο ν΄αντιτάξεις απέναντι στη νεανική αυτή μοναξιά; Δύσκολη η στάση μου απέναντι σε εκείνα τα δάκρυα...Πως να τα μετασχηματίσω σε χαμόγελο? Αλήθεια πως?

Πάει καιρός που διαισθάνομαι την αδυναμία της εποχής μας στο να συμβάλλει στην επικοινωνία μεταξύ μας και ιδιαίτερα στην επικοινωνία μεταξύ ημών και των νέων μας. Όχι , δεν προσπαθώ να καταλογίσω ευθύνες. Δεν είμαι δικαστής. Απλά στοχάζομαι και ο στοχασμός με γεμίζει προβληματισμούς...Απλά μαθαίνω ακόμη να.... στοιχίζομαι μεταξύ των νέων μας, των παιδιών της εφηβείας , των παιδιών που πολιτεία και γονείς μας εμπιστεύονται τις πρωινές ώρες της ημέρας στο σχολείο, στο κάθε σχολείο.... 

Μα τούτος ο νεανικός χτεσινός λόγος ήταν ένα "χαστούκι" για μένα. Τι ν'αντιφωνήσεις απέναντι σ΄ εκείνη την έκφραση; Που να αναζητήσεις την άρση ενός αδιεξόδου της ψυχής που αργότερα ίσως γίνει πιό έντονο, πιό "εκφραστικό" ίσως; 

Σήμανα συναγερμό στο εντός μου. Είχα να διαχειριστώ άλλη μια κρίση. Έπρεπε να διεισδύσω στο κόσμο ενός παιδιού, να κατευνάσω την αντάρα της σκέψης του και να του δώσω δύναμη να αντιμετωπίσει την καθημερινότητά του...Δεν ξέρω αν το πέτυχα...Προσπάθησα. Και θα προσπαθώ. 

Μα από τούτες τις γραμμές θέλω να κρούσω σήμαντρο....Ας βρούμε χρόνο να μιλήσουμε στα παιδιά μας. Κρίση αντιμετωπίζουν κι αυτά. Όχι μόνο εμείς....Και πρέπει στο δικό μας λόγο, στη δική μας παρουσία να βρούν ζεστασιά και να μας εμπιστευτούν τους προβληματισμούς και τις ανάγκες τους. 

Τελειώνοντας....στη χειραψία και στο  ένθερμο "ευχαριστώ"που άκουσα, απάντησα απλά, πως η δική μου συνδρομή στο άνοιγμα του ψυχικού παιδικού κόσμου και το ξαλάφρωμα της σκέψης του ήταν υποχρέωση που απορρέει από την παιδευτική αποστολή μου. Έτσι ένιωθα και νιώθω.