Eυχές ανεκτίμητες...

 Εκείνη το βράδυ, την παραμονή της εθνικής επετείου, στο μικρό μεθοριακό χωριό που με φιλοξένησε στα χρόνια του διορισμού μου στη Μέση Εκπαίδευση. Με την τότε  γειτόνισσά μου που μου μοίρασε αφειδώλευτα πολλές πολλές ευχές, σα να ήταν η ίδια η μάνα μου....

Αγόρι μου να είστε καλά.

Καρδιά μου να μου ξανάρθεις να σε ξαναδώ.

Ο Θεός να μου κόβει χρόνια και να στα δίνει.

Η συγκίνηση έντονη...Άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν, δικά μου ήταν άλλως τε......Κρατώ όλες εκείνες τις ευχές στο σεντούκι των πολύτιμων της ζωής μου. Κι όταν απομακρύνονται οι κουπαστές...εξαιτίας των δυσκολιών της ζωής , τις ευχές σου θα σκέφτομαι "θεία", για να παίρνω δύναμη.  Να σε έχει ο Θεός καλά. Είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ μοναδικός. Κι ο πλούτος της ψυχής σου ανεκτίμητος... Νομίζεις πως ξέχασαα τα όσα έκανες για μένα, για εμάς, στους χρόνους του τότε; Σε θυμόμαστε πάντα!!!