Mνήμες....

Ενα βράδυ Χριστουγέννων πριν πολλά πολλά χρόνια....άρχιζε ένα ταξίδι μου....Βρεθήκαμε στο Πειραιά μαζί με στενούς συγγενείς, κάτω απ το CYNTHIA, με τη μάνα... Ένα ταξίδι για ένα όμορφο μέρος, ένα μέρος με ιστορία και πλούτο. Ενα μέρος που θα έμενα για δυό χρόνια εκεί....
Ενα ταξίδι με θάλασσα τρικυμιώδη, αμέσως μετά την έξοδο απ τον Αργοσαρωνικό...Ενα πλοίο πολυτελέστατο, με πολλές ανέσεις...που επιβιβαζόμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου. Εκείνο το βράδυ ήπια για πρώτη φορά Coca Cola αφού τότε το αναψυκτικό δε κυκολοφορούσε στη χώρα μας...
Άφηνα πίσω την Ελλάδα με μια περιέργεια τι θα συναντήσω, πως θα είναι το νέο μου σχολείο, οι καθηγητές του, οι συμμαθητές μου...Τα παιδιά που συνάντησα πάλι μετά από τόσα χρόνια...
Θυμάμαι το κρύο στο λιμάνι του Πειραιά εκείνο το βράδυ...Θυμάμαι το ανεμοβρόχι που άρχισε μόλις το πλοίο έφυγε γύρω στις 9 το βράδυ. Φοβόμουν...Κι εκείνη, η ΜΑΝΑ, να προσπαθεί να με ηρεμήσει, να διώξει τους φόβους μου, νησιώτισσα καθώς ήταν....
Μάνα εκεί ψηλά που είσαι....ξέρω πως η ψυχή σου μας βλέπει και μας ακούει. Και σήμερα τα ξαναθυμηθήκαμε με τη θειά..... Τα ξαναπάμε όλα....Μιλήσαμε και για το νησί...Τη Κατασυρτή και τη Φανερωμένη, τη γιαγιά την Ανεζιώ και όλες εκείνες τις ψυχές που έχεις ήδη συναντήσει......Ξέρω βέβαια πως τώρα δε πρέπει να ταξιδέψεις για να βρεις το σύντροφό σου...σαν τότε....Ξέρω πως είναι ήρεμη η ψυχή σου ,έχοντας και το άλλο παιδί σου εκεί.... Όπως ξέρω πως τα λουλούδια είναι μόνιμα ανθισμένα εκεί....Σε βλέπουν κι ανθίζουν. Το ξέρω αυτό. Καληνύχτα ΜΑΝΑ!!!