Ξημερώνοντας σήμερα...

Ξημερώνοντας σήμερα αντί να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα,  έγραφα...Ήταν μια γραφή που έρρεε...μια γραφή που η έμπνευση γι αυτήν ήρθε απρόσμενα, ίσως...

Τούτες τις στιγμές, τις στιγμές των μικρών ωρών...θέλω να γράψω εδώ και εσύ θα το διαβάσεις...είμαι σίγουρος. Επειδή από εκεί που είσαι, ξέρω πως παρατηρείς το διάβα μου, τα βήματά μου, και έχεις πρόσβαση στα όνειρά μου...
Λοιπόν χτες βράδυ καθώς κατηφορίζα τη Μαραθώνος πηγαίνοντας προς το μέρος που πηγαίναμε μαζί πολλές φορές και έχοντας προηγηθεί η χτεσινή μου διδασκαλία, άφησα τη σκέψη μου να ακουμπήσει στις στιγμές του παρελθόντος, στις στιγμές που με καθοδηγούσες και με μυούσες στο μαγικό, και ίσως λίγο απρόσιτο για τους πολλούς, κόσμο των αριθμών....Και θυμήθηκα τόσο τις στιγμές μας στη Βηρυτό έχοντας μπροστά μας εκείνα τα πολυσέλιδα βιβλία του Τόγκα, όσο και τις προτροπές σου...στο πως θα περιδιάβαινα με ευκολία στα μονοπάτια των πράξεων...
Οφείλω να πω πως σε σένα οφείλω την αγάπη μου στην επιστήμη που σπούδασα. Ξέρω πως χτες θα φχαριστήθηκες κι εσύ ανιχνεύοντας από ψηλά τα "εύσημα" που δέχτηκα...Στο όφειλα, μη το ξεχνάς!!! Ξέρεις όμως...εκτός από το γονίδιο του λόγου σου, μου κληρονόμησες απλόχερα...και το γονίδιο των αριθμών. Και θυμήθηκα εκείνο το δείπνο στ΄Αποίκια , με τον Πρόεδρο του τότε Ανωτάτου Εκπ/κού Συμβουλίου. Εκείνο το βράδυ που κατέπληξες τους πάντες!!! Ήσουν γεννημένος ηγέτης, άξιος προπομπός και οδηγός. Αυτό δε το ξεχνώ και σε μνημονεύω συχνά...Κι όχι μόνο....Είμαι, γιατί πρέπει να είμαι, περήφανος για σένα....Καληνύχτα. Να μου τις φιλήσεις....Μου λείπετε όλοι!!!