Πριν λίγο, ανοίγοντας τούτο τον ιστότοπο, είδα
τη φωτογραφία σου και σε καμάρωσα. Σε είδα σε μια φωτό της ανοιξιάτικης
φύσης, σε είδα όρθια, σε είδα γεμάτη ενέργεια και χάρηκα. Ξέρεις εγώ
χαίρομαι , ίσως πιο πολύ από άλλους. Θα θυμάσαι κι εσύ κι οι γονείς σου
το πόσες φορές μιλούσαμε για σένα και εγώ κατέθετα το θαυμασμό μου για
τον αγώνα σου. Μίλαγα για τον αγώνα σου, για τη μάχη σου, τη μάχη ζωής,
στους φίλους μου και στους γνωστούς μου. Και σα στεκόμουν με σεβασμό
απέναντι στη δική σου δύναμη και το δικό σου διαρκές χαμόγελο, δεν έκανα
τίποτε άλλο παρά να εύχομαι για σένα. Σου είχα αφιερώσει σκέψεις μου με
μορφή στίχων επειδή γινόσουν μούσα μου. Και το λέω με σεβασμό απέναντί
σε σένα, αυτό. Θυμάμαι που σε είχα επισκεφθεί ένα μεσημέρι μιας
ηλιόλουστης Κυριακής ενός Μάη. Σε είχα επισκεφθεί ενώ βρισκόσουν στο
κρεβάτι του μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου , σ΄αυτό που οι περιπέτειες
της ζωής σε οδήγησαν ...Και φεύγοντας, μόλις έκλεισα τη πόρτα του
δωματίου σου, άφησα να κυλήσει ένα δάκρυ μου...Αναρωτήθηκα πόσο
ασήμαντος ήταν ο δικός μου αγώνας εμπρός στο δικό σου....Σε θαύμασα για
άλλη μια φορά κι ας μη το εξέφρασα τότε....
Με είχατε κάνει κοινωνό της δικής σας αγωνίας ένα καλοκαίρι, καθώς βρισκόμουν στην Ανδρο. Θυμάσαι; Μόλις είχατε αφιχθεί απ την πολύβουη πολιτεία της πρωτεύουσας εδώ....Θυμάμαι την αγωνία του πατέρα σου...Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση στο γραφείο μου. Θυμάμαι τον ολοένα αυξανόμενο θαυμασμό μου για σένα. Πόση δύναμη έκρυβες μέσα σου. Μου έδινες κι εμένα δύναμη, για το δικό μου αγώνα. Θυμάμαι την εκτίμηση του πατέρα σου για μένα. Μα δεν είχα κάνει τίποτα για σένα, τίποτα πέρα από αυτό...το αυτονόητο. Το αυτονόητο που η πολιτεία , τοποθετώντας με διευθυντή σχολικής μονάδας, θεωρούσε πως θα έπραττα. Και ήταν υποχρέωσή μου να πράττω.
Για λόγους ευνόητους , δεν αναγράφω το όνομά σου εδώ. Μαθαίνω για τις σπουδές σου και χαίρομαι. Θα εύχομαι πάντα για σένα, θα χαίρομαι να χαμογελάς στις δυσκολίες της ζωής. Θα εύχομαι να βρίσκεσαι πάντα σε "απόσταση άνοιξης" απ τα όνειρά σου!!!
Με είχατε κάνει κοινωνό της δικής σας αγωνίας ένα καλοκαίρι, καθώς βρισκόμουν στην Ανδρο. Θυμάσαι; Μόλις είχατε αφιχθεί απ την πολύβουη πολιτεία της πρωτεύουσας εδώ....Θυμάμαι την αγωνία του πατέρα σου...Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση στο γραφείο μου. Θυμάμαι τον ολοένα αυξανόμενο θαυμασμό μου για σένα. Πόση δύναμη έκρυβες μέσα σου. Μου έδινες κι εμένα δύναμη, για το δικό μου αγώνα. Θυμάμαι την εκτίμηση του πατέρα σου για μένα. Μα δεν είχα κάνει τίποτα για σένα, τίποτα πέρα από αυτό...το αυτονόητο. Το αυτονόητο που η πολιτεία , τοποθετώντας με διευθυντή σχολικής μονάδας, θεωρούσε πως θα έπραττα. Και ήταν υποχρέωσή μου να πράττω.
Για λόγους ευνόητους , δεν αναγράφω το όνομά σου εδώ. Μαθαίνω για τις σπουδές σου και χαίρομαι. Θα εύχομαι πάντα για σένα, θα χαίρομαι να χαμογελάς στις δυσκολίες της ζωής. Θα εύχομαι να βρίσκεσαι πάντα σε "απόσταση άνοιξης" απ τα όνειρά σου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου