Καθώς ήμουν λίγα μέτρα μακριά απ τα βράχια των Πεταλιών....

Ήταν τότε που  ξαφνικά πήρε μπρος η γραφίδα...Ανεξήγητα ίσως, μα εκφραστικά...

Καταμεσίς της αφρισμένης θάλασσας επιπλέει τούτη η σκέψη μου...

Κι η γραφή μου είν΄με το μελάνι ποὐχει το χρώμα της πλανεύτρας...

Αφήνω το νου να κλυδωνιστεί με τη δύναμη τ΄ανέμου.

Στο βάθος διακρίνω τα βράχια του νησιού, απ το φινιστρίνι του γέρικου σκαριού..

Σαν πατήσω το πόδι μου στι μικρό λιμάνι, πάλι θα αισθανθώ την αντάρα απ τις θύμησες...

Θα είναι θύμησες με νάμα, απ τις παλιές καλές μέρες...

Μα μια φωνή, ένας ψίθυρος ακούγεται...

Το παρόν, ζήσε το παρόν...

Μη σχεδιάσεις το αύριο γιατί μπορεί να μη σχεδιάζει για σένα ο Θεός...

Αφησα τότε τα μυστικά ακούσματα να κάνουν πιό όμορφη τη σκέψη μου.

Προσπάθησα να διακρίνω τις πηγές των ήχων...

Απέτυχα...

Κι ήρθε εκείνη η σκέψη της αλήθειας...

Μη σε νοιάζει που είναι η πηγή του  ήχου... μα να σε νοιάζει ν΄ακούς τον ήχο!!!

Κοίταξα ξανά έξω...

Πλησιάζε στον απάνεμο όρμο, το γέρικο σκαρί...

Τότε ένιωσα ένα σκίρτημα της καρδιάς καθώς έβλεπα το γκρεμισμένο φάρο...

Θυμήθηκα πόσες φορές έφεγγε τις νύχτες μου, εκεί...

Θυμήθηκα πόσες φορές προσπαθούσα να πιάσω το φως του και να το χαϊδέψω με τη χούφτα μου...

Πλησιάζω...

Ετοιμάζομαι να διαγραφω απα τη κατάσταση της αποβίβασης...

Χρώματα φωτεινά διακρίνω και τούτη τη μουντή μέρα...

Σημασία για μένα είναι πως ταξίδεψα και πάλι...

Σε εγρήγορση είν΄οι στοχασμοί μου...

Σύντομη η αυτοσχέδια προσευχή καθώς πλησιάζω στο νησί της Θεοσκέπαστης,  για την

πράγματωση κάποιων ονείρων...

Γένοιτο!!!