Ένα άλλο ύφος γραφής....

- Δεν έχω ξανάρθει εδώ...Εσύ πότε ξανάρθες?
- Πριν 15 μέρες μα και πριν και πολλά χρόνια. Ηταν τότε.... ξέρεις...στις γκρίζες μέρες...

-Μ΄αρέσει πολύ...Τι τείχη είναι αυτά?
-Εδώ μέσα θα διαβούμε...Θα ανέβουμε στις πολεμίστρες....από εδώ θα συνειδητοποιήσεις  τι σημαίνει να είσαι καθημερινά στις πολεμίστρες...

-Πες μου που βρήκες τέτοια βόλια για το δικό σου δύσκολο αγώνα;
-Αφού ξέρεις...απ το οπλοστάσιο της ζωής...

-Θέλω ν ανάψω ένα μικρό κερί για σένα...ν΄αντέχεις....
-Ελα να ανέβουμε το ανηφορικό μονοπάτι...μη δειλιάσεις...

-Αποκλείεται...
-Θα χάσεις την ευκαιρία να δεις το λιόγερμα της πόλης κι είναι ξεχωριστό...

-Σ ακούω εντελώς διαφορετικό, απ ότι σε ήξερα...
-Οι πολεμίστρες...Αρέσκομαι να επιτίθεμαι απ την πρώτη γραμμή αμύνης...Αυτές συντέλεσαν...

-Κι η Ανδρος....Η αγαπημένη σου Ανδρος?
-Δεν την αλλάζω με τίποτε...

-Και τότε.... πως απόψε με έφερες εδώ, σε τούτη την πανδαισία των χρωμάτων....
- Ακούμπησε το χέρι σου στη πολεμίστρα και θα νιώσεις δονήσεις...

-Πες μου που έμαθες για την απόκρυφη σημασία των συχνοτήτων;
-Δε μου λες....Έχεις συνειδητοποιήσει την έννοια του έρωτα;

-Αλήθεια τι είναι έρωτας;
-Στο λεξικό της αξόδευτης αγάπης θα βρεις την απάντηση...

- Πω, πω.... τι χρώματα είναι αυτά?
- Μάθε να βλέπεις και να προσλαμβάνεις τη σιωπή...

- Αλλο πάλι τούτο....Σιωπητήριο....
-Ναι, βραδυνό σιωπητήριο για σκύψιμο τ αυτιού στην ομορφιά των ήχων των εσπερινών ωρών...

- Νιώθω πως ήρθαμε στον παράδεισο...
- Είμαστε στον παράδεισο και ήρθαμε σε έναν άλλο...

Τότε της έπιασε το χέρι για να μην πέσει και περπάτησαν στο κακοτράχαλο καλντερίμι...
Η νύχτα έρχονταν κι ακούγονταν....."Θα είμαι πάντοτε εδώ..."

Καλό ξημέρωμα....
Αλήθεια μπορείς να ευχηθείς στη νύχτα..."καλό ξημέρωμα";;;