Ενας διάλογος....

.....................................................
- Που είμαστε εδώ?
- Μα που αλλού στη Χώρα της ομορφιάς....
- Κι αυτό το όμορφο νεοκλασσικό?
- Κρυμμένη η ιστορία, εντός του...
- Δηλαδή?
- Η έδρα της γερμανικής διοίκησης, τότε....
- Που τα έμαθες όλα αυτά, αλήθεια;
- Η αγάπη σε βάζει σε διαδικασία να ανελίσσεσαι....
- Δε με νοιάζει τόσο πολύ αυτό, όσο το άλλο..
- Τι σε νοιάζει;
- Να ακούσω την εκφορά των στίχων...
- Περίμενε...θα πάρουμε την κατηφόρα. Και κάπου στο τέρμα....
- Τι είναι εκεί....
- Εκεί, καθώς θα βλέπουμε αριστερά και δεξιά τη θάλασσα, θα βλέπω τα
ακροσέληνα, θα εμπνέομαι και θα σου διαβάζω.
- Αλήθεια τι αγαπάς ποιο πολύ...Τα γράμματα ή τους αριθμούς;
- Δύσκολη απάντηση, σε τούτο το ερώτημα...
- Θέλω απάντηση, ακούς;
- Και τα γράμματα μα και οι αριθμοί με έλκουν πολύ...
- Θέλω να καταγράψω τη φωνή σου...για μια ατέρμονη σκέψη....
- Συμμαχείς με την ομορφιά των δονήσεων....
- Εσύ θα διαβάζεις και δε θα σταματήσεις αν δε σου δώσω εντολή....
- Όταν θα βρεθούμε πλάι απ τη παλιά πόρτα, τότε η αντάρα του
νου σου άλλα θα θέλει...
- Τι δηλαδή;
- Θυμήσου αυτό που σου λέω...
-Και τι θα γίνει τότε...
-Τότε θα σε πάω έξω απ την Παλατιανή....
-Παλατιανή...Τι είν ετούτο πάλι;;;;
-Το μικρό εκκλησάκι απέναντι απ το παλάτι των Δόγηδων...
-Είναι όμορφο...
-Θα σου διαβάσω εκεί ένα άλλο ποίημα πέρα απ αυτό που μου ζήτησες...
- Αλήθεια, ποιο?
- Στο Νειμποργιό, επιγράφεται...
- Τι γράφεις εκεί?
- Αααα......για την όμορφη μυρωδιά των νυχτολούλουδων του κήπου της Πᾳλατιανής.... και για τη μοναδικότητα του τέμπλου της με τις νεράιδες...Θυμάσαι τι είχα γράψει τότε.....Τότε..... στις εποχές της ευτέλειας.... είχα γράψει " Κάθε φορά που φτάνω στο νησί, αίρονται σαν από θαύμα οι απροσδιοριστίες των συναρτήσεων της ζωής μου"...Θυμάσαι αλήθεια;
- Θέλω να πάμε γρήγορα εκεί....
- Ας πάμε. Μη βιάζεσαι...στο δρόμο θα με ρωτάς κι άλλα...
- Και λοιπόν....
- Θυμήσου να σου μιλήσω για τα απόνερα της μάνας....
- Τη θυμάσαι;
- Μια διαρκής παρουσία της στο είναι μου...ξεχνιέται η μάνα?
- Καλά κάνεις.....Να τη θυμάσαι....
...........................................................................................
Περπάτησαν με γρήγορο βήμα.
Δεν άργησε να αρχίσει η εκφορά του λόγου.
Είχε ένα δροσερό αεράκι στο νησί, που ξεκούραζε, καθήλωνε τη σκέψη...
Είχε αρχίσει η άρση της απροσδιοριστίας των συναρτήσεων της ζωής του!!!