Aπόσπασμα....

Παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου με τίτλο " Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι".

 “Εκείνη την ώρα ήταν ο πιο απλός άνθρωπος. Ο πιο ταπεινός. Και πονούσε όπως ο πιο απλός, ο πιο ταπεινός. Έσκυψε πάνω στο ίδιο εκείνο κρεβάτι και αγκάλιασε το νοερό σώμα της μάνας. Τα μαξιλάρια, τα σκεπάσματα. Είχε παρακαλέσει τη θεία Μάρθα, πριν φύγει, να τα αφήσει εκεί. Όπως ήταν. Και τώρα τα έβρισκε. Με τη μυρουδιά της πάνω τους. Εκείνη τη μοναδική ευωδία που αναδίνει το σώμα της μάνας. Μια μυρουδιά ιδιαίτερη που αγιάστηκε. Σαν κατάλοιπο από το γάλα της ή από το αίμα της γέννας. Αυτός ο ομφάλιος λώρος, αυτός ο αρχέγονος δεσμός με το αίμα της μάνας ποτέ δεν κόβεται, σκέφτεται. Κανένας θάνατος δεν μπορεί να τον αφανίσει. Και τώρα την έβρισκε εκεί την ευωδία εκείνη που ήταν η δική του αρχέγονη διαδρομή. Μια ανεπαίσθητη ουσία κοσμογονική από την παρουσία της ή από τη μνήμη της παρουσίας της, που είχε μείνει μέσα σ' αυτό το εγκαταλειμμένο δωμάτιο. Και που κανένας, κανένας θάνατος δεν μπορούσε να ακυρώσει.
Το σώμα του λύγισε πάνω στα σκεπάσματα του κρεβατιού. Πάνω στα μαξιλάρια με το σχήμα της. Μάνα, είπε. Μάνα μου...”

Και δε θέλω να το σχολιάσω!!!