Tην περασμένη Κυριακή, εδώ στο Μαραθώνα

Κυριακή πρωί, δίπλα απ το ξυλόφουρνο που υπάρχει πίσω απ τον ιστορικό χώρο του Τύμβου....Τον είδα να περπατά βασιζόμενος σε ένα αυτοσχέδιο

μπαστούνι....Ψηλός σαν τότε...Λεβέντης παρ΄ όλα τα χρόνια που πέρασαν.
Λες και τον έβλεπα χτες στις αίθουσες της Βαρβακείου....
-Καλημέρα σας, χαίρομαι που σας βλέπω καλά. Εχουμε καιρό να τα πούμε...
Καλημέρα κύριε Γυμνασιάρχα, καλημέρα Δημήτρη.
-Χαίρομαι πολύ να ανταλλάσσω κουβέντες μαζί σας. Δε ξεχνώ τι μας μάθατε...Γνώσεις και αξίες...

-Εσείς με αναδείξατε, Εσείς με κάνατε ό,τι έγινα........

Αυτά είπε και ένα δάκρυ έφυγε απ το δεξί του μάτι και η φωνή κόμπιασε....

Αυτά άκουσα κι ένα δικό μου δάκρυ άφησα να φύγει...

Δυσκολεύτηκα να απαντήσω άμεσα μα απάντησα κομπιάζοντας κι εγώ....

-Είμαι τυχερός, είμαστε τυχεροί που σας είχαμε καθηγητή, του είπα.

Θα χαίρομαι να σας συναντώ και να τα λέμε....

Ήμουν όντως τυχερός που τον είχα καθηγητή, τον κ. Α.Ζ, στη Βαρβάκειο.

Τον έχω ΠΡΟΤΥΠΟ!!!

Να είναι πάντα καλά!!!