Έγραφα χτες το βράδυ....

Ραφήνα πριν λίγη ώρα.....
Ενα βραδινό οδοιπορικό στην προκυμαία του λιμανιού.
Ησυχία και η εξ αυτής γαλήνη, τριγύρω.
Δυό-τρία παιδιά με την εφηβική ζωντάνια τους διακόπτουν τη μονοτονία των στιγμών.
Με πλησιάζει ένας μαύρος μάγκας κουνώντας την ουρά του.
Διαισθάνομαι πως καταλαβαίνει τι του λέω.....
" Αλάνι χαίρομαι που απολαμβάνεις το άναρχο των θέλω σου....." θέλω να του πω.....
Τα χρώματα στα νερά πανέμορφα.
Προκαλούν τη σκέψη μου....
Ο "ΒΑΠΟΡΑΣ" στητός κι ακίνητος στη προβλήτα.
Η φωτεινή επιγραφή στη πρύμνη του προκλητική....
Κόκκινα γράμματα αναγγέλλουν την πρωινή αναχώρηση των 07.50 για το νησί....
Κόκκινη πρόκληση, ξεσηκωτική!!!! Αχ αυτό το νησί!!!!!
Εμ κι εγώ τέτοιον έρωτα με το νησί.....Αμαν πια......
Εχω πλησιάσει το ΒΑΠΟΡΑ. Σταματώ και ερευνώ το χώρο του γκαραζ....
Μνήμες απ τα ταξίδια μου με το καλοτάξιδο σκαρί......
Τα χρώματα στα νερά πολλαπλασιάζονται....
Χρώματα ταξιδιάρικα.....
Μου έρχονται στο νου οι στίχοι του τραγουδιού του Λουδοβίκου.....

Να `ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα `χει μοναξιά.

Να `χει τ’ ουρανού το χρώμα
θα `ναι μακριά.Να `ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα `ναι πονηρή.......

Οι συνειρμοί μου είναι ασύμβατοι με την έννοια του μέτρου.

Εκεί δίπλα απ τη τεντωμένη πριμάτσα του ΒΑΠΟΡΑ......που βρίσκομαι.
Ψηλά το Ραφηνιώτικο φεγγάρι με προκαλεί αφ΄ υψηλού....
Του εξομολογούμαι ένα θέλω μου.....
Εκεί στη προβλήτα, με τον Αη Νικόλα στο ύψωμα πάνω απ το λιμάνι.
Προχωρώ αφήνοντας το ΒΑΠΟΡΑ στη ραστώνη του.
Σκέφτομαι....
Κάθε σπιθαμή του λιμανιού ταιριάζει με τις θύμησες που έχω απ το τόπο.
Παλιές και πρόσφατες.
" Τα καβούρια του Ασημάκη" μου θυμίζουν απογεύματα εκεί.
Με συναδέλφους και φίλους.
Κάποια στιγμή έδωσα τέλος στις ταξιδιάρικες σκέψεις μου.
Έπρεπε να γυρίσω σπίτι.
Αλλά κι απ το σπίτι μου στο Μαραθώνα βλέπω τη Ραφήνα....
Είναι κάτι κι αυτό!!!!
Καλό βράδυ να έχουμε