Προχτές ήταν που έγραφα για κάποιους κοινούς δρόμους των ποιητών μας, του νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη και του ποιητή της δικής μας ναυτοσύνης , του Νίκου Καββαδία.
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις..... ένα ποιητικό θέσπισμα.....
Αναρωτήθηκα πόσο μεγάλη είναι η δύναμη των συμπτώσεων....
Κι ας παραμένουν ανερμήνευτες....
Ταξίδεψα και πάλι στη κεντρική λεωφόρο που διέρχεται έξω από το αμερικάνικο πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας της γης των Φοινίκων....
Ευδιάκριτο μου είναι, κι ας πέρασαν τα χρόνια, το σπίτι του ποιητή και της Μαρώς ( όνομα-επίνοια του νομπελίστα ποιητή μας), με το μεγάλο φοίνικα στην αυλή του!!!
Λες κι ήταν χτες.... που περνούσα κάθε απόγευμα απ έξω.....
Καθηλώθηκε η σκέψη μου..... σαν διάβασα
" Ποτέ δεν το ΄λπιζα τον ουρανό να αγγίξω
με τα δυο μου χέρια" .
Είναι οι μεταφρασμένοι στίχοι της Σαπφούς σε μετάφραση Γ.Σ!!!
Και φυσικά πολλές οι ευχαριστίες μου για τον 1ο τόμο της αλληλογραφίας του Γ.Σ. και της Μαρώς που σήμερα μου δωρήθηκε.
Νιώθω τυχερός για τούτο τον πνευματικό πλούτο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου