Χτες, Κυριακή πρωί....

Ήταν μουντό το χτεσινό κυριακάτικο πρωινό....

Η ματιά προσδοκούσε να δει  μιαν ηλιαχτίδα...

Μάταια όμως....

Προσπαθούσα  να αποδεχθώ τη...συννεφιά και ίσως η μουσική που άκουγα να βοηθούσε σε αυτό....

Ξαφνικά ένα αγαπημένο μου τραγούδι....

θα μείνω πάντα ιδανικός κι "άξιος"  εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, 

Οι μελοποιημένοι στίχοι του Καββαδία ήταν έναυσμα για ένα ακόμη ταξίδι της σκέψης και των συνειρμών μου...Ένα ταξίδι σε  τόπους και χώρες που διάβηκα και άφησαν χαράγματα αναλλοίωτα στη ψυχή μου.... Αυτοί οι γαλάζιοι πόντοι...... που η μακαρίτισσα η μάνα μου με έμαθε να αγαπώ και να ανακαλύπτω την ιστορία, τα ακρογιάλια τους μα και άλλα....

Ήταν επόμενο να ανακαλέσω στη μνήμη  τις διελεύσεις μου κάθε απόγευμα έξω απ τα κίτρινα κτίρια του λιμανιού της πρωτεύουσας της γης των Φοινίκων......Εκεί που τα χρόνια της νιότης μου τροφοδοτούσαν με  έναν αλλιώτικο πλούτο  τη ψυχή μου..... 

Με όλες αυτές τις σκέψεις μα και με άλλες,  φαντάστηκα  στη διάρκεια του χτεσινού μουντού πρωινού τη διαδρομή του Νίκου Καββαδία με το Γιώργο Σεφέρη στους δρόμους πάνω απ το λιμάνι της όμορφης πόλης. Ανακάλεσα τη στιχομυθία των δυο ανδρών εκεί,  στη πρωτεύουσα της χώρας των κέδρων. Τη στιχομυθία σε δρόμους που είχα την προνομία να τους διαβώ κι εγώ  αλλά να έχω και την προνομία να θυμάμαι και να επιθυμώ......Να επιθυμώ ένα ακόμη ταξίδι για εκεί σε τούτα τα χρόνια. Τα χρόνια μιας ατελούς ή όχι ωριμότητας.......

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ, 

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει, ......

Αντιτάχτηκε η σκέψη μου σαν άκουσε τούτους τους στίχους......

Όχι, όχι, θα συνεχίζω να μιλώ για ταξίδια μακρινά, για ταξίδια όμορφα.

Έστω και αν το μπότζι στη καθημερινοτητά μου, όπως και στην καθημερινότητα όλων μας, δε σταματά.....

Θα συνεχίζω να σχεδιάζω ταξίδια για τόπους που ονειρεύομαι.....

Επειδή η ζωή μας χρειάζεται το όνειρο!!!