Για τον σύγχρονο Ρεμπώ

Η έρημος που διάλεξες για να διαβείς τις νύχτες σε παγώνει.

Έρχεται ξαφνικά στον ύπνο σου σαρώνει τ’ όνειρό σου

σκεπάζει το κατάλυμα σε θάβει με την άμμο.

Ξυπνάς με τρόμο το πρωί. Μια εποχή στην κόλαση ακόμη.

Ξυπνάς συνηθισμένος πια (μες τον κρατήρα του Χαρράρ ξυπνάς)

ψήνεις καφέ πίνεις γουλιά – γουλιά το δηλητήριο και βγαίνεις.

Βγαίνεις στην επιφάνεια στο δρόμο παίρνεις το τραμ και φεύγεις

στον ίδιο πάντα δρόμο στον ίδιο πάντα τρόμο για το καθημερινό ψωμί.

Στέλιος Καραγιάννης, «Εσώθυρο Άγαλμα», Εκδόσεις «Γνώση», Αθήνα 1981

Επειδή μου άρεσε πολύ το αναδημοσιεύω.