H τρυφερότητα μιας τυχαιότητας.....

2-3 μέρεςπριν, ήταν απόγευμα και βρισκόμουν εδώ στο γραφείο μου. Σάρωνα το διαδίκτυο καθώς είναι δύσκολη η αναζήτηση στοιχείων για τον ευπατρίδη από τη Μήλο που διετέλεσε πρώτος μεταπολεμικός έπαρχος στην Άνδρο και ο οποίος με βούτηξε στην κολυμπήθρα. Τα στοιχεία χρειάζομαι καθώς γράφω ένα μικρό πόνημα για εκείνον. Η αναζήτηση είναι λίγο επώδυνη καθώς βρίσκω λίγα στοιχεία. Οι εποχές που έζησε και έδρασε όλο και απομακρύνονται απ το παρόν και φυσικά και από το μέλλον.....Ευγνωμονώ τον δημοσιογράφο Γρηγόρη Μπελιβανάκη απ΄ το νησί του νονού μου, που με τροφοδοτεί με στοιχεία που ψάχνω έστω κι αν είναι λίγα....Του είμαι υπόχρεος. Κάποια στιγμή αποφασίζω να αλλάξω ρότα..... Δίπλα μου το βιβλίο του Νίκου Βασιλόπουλου με θέμα τη Λατινοκρατία στην Άνδρο. Οι τριακόσιες και πλέον σελίδες του καθιστούν δύσκολη την επιλογή της σελίδας που θα εστιάσω τη προσοχή μου για να ξεκουράσω τη σκέψη μου......Ανοίγω το βιβλίο στη 205 σελίδα.....Δε ξέρω αν το έκανα τυχαία....Ακόμη το σκέφτομαι αυτό....Στο νου μου ήρθε τότε η περίφημη φράση του Paulo Coelho γύρω απ το σύμπαν και τα θέλω μας......Στη 205 σελίδα λοιπόν διαβάζω για την Αργίνη ( Αργυρώ ) Φραγκούλη. Ο συγγραφέας Ν.Β. μας γνωρίζει πως κατάγονταν ΚΑΙ απ τη Μεσαριά της Άνδρου και πως ήταν διαπρεπής φιλόλογος και συγγραφέας. ΟΙ μνήμες μου ξαφνικά φωτίζονται......Η Αργυρώ Φραγκούλη ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 Γυμνασιάρχης του 6-τάξιου , τότε, Γυμνασίου της Μήλου και είχα ακούσει πολλά γι αυτήν. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στο φίλο Γηγόρη αλλά κάτι με αποτρέπει.... Σκέφτομαι την αναζήτηση μέσω του Google.... Aυτό το τρομακτικό εργαλείο γνώσης που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος...... Δίνω το όνομά της στο διαδικτυακό παράθυρο.....Δε μου αρκούν τα αποτελέσματα....Με παραπέμπουν πιο πολύ στη Κρήτη και ελάχιστα, αν όχι καθόλου, στην Άνδρο.....Δεν απογοητεύομαι.....Τα ταξίδια στα μονοπάτια της ανακάλυψης της γνώσης απαιτούν επιμονή και υπομονή.....Είναι οδυνηρά ενίοτε.....Ανακαλύπτω επιστολές της Αργυρώς Φραγκούλη προς το μεγάλο δημοτικιστή Μανόλη Τριανταφυλλίδη....Θαυμάζω το ύφος γραφής της. Γοητεύομαι από αυτό. Καθηλώνεται η σκέψη μου απ την ανάγνωση των προς Τριανταφυλλίδη επιστολών......Κάποια στιγμή νιώθω πως υπάρχει απόκλιση απ την αναζήτησή μου......Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι τον αδελφό της, τον επίσης διαπρεπή φιλόλογο Γιάννη Φραγκούλη που είχα καθηγητή στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Βηρυτού. Είχε αποσπαστεί εκεί απ τα ελληνικά εκπαιδευτήρια της Μανσούρας λόγω του ότι, επειδή ήταν τότε πρόσφατος ο πόλεμος των 6 ημερών, δεν υπήρχαν καθηγητές από την Ελλάδα να αποσπαστούν στο Λίβανο. Αποφασίζω να αναζητήσω στοιχεία για το παλιό μου καθηγητή.

Ξέρω μόνο πως πέθανε στην Αθήνα λίγο πριν το 2010. To Google με απογοητεύει.....Τίποτε. Και ξαφνικά....Μια εκδήλωση για το Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού έχει βιντεοσκοπηθεί....Παρακολουθώ τυχαία το βίντεο. Μια φωνή στο εντός μου, μου υποδεικνύει να το δω ως το τέλος.....Σε κάποια στιγμή οι διοργανώτριες προσφέρουν ένα βραβείο στην Αργίνη Φραγκούλη, την και Αντριώτισσα την καταγωγή. Θυμάμαι τότε ότι ο αδελφός της μου είχε μιλήσει για την καταγωγή του ΚΑΙ από την Άνδρο. Οι μνήμες μου αγριεύουν.... Θυμάμαι τη γιαγιά του συμμαθητή μου που ζούσε στην Αλεξάνδρεια ενώ είχε γεννηθεί στα Φάλλικα της Άνδρου.... Θυμάμαι αληθινές ιστορίες απ το νησί μου για νεαρές γυναίκες που έφυγαν στην Πόλη αλλά και στην Αλεξάνδρεια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.... Θυμάμαι ονόματα γνωστά ( δε τα παραθέτω για ευνόητους λόγους...) και τις ιστορίες τους. Κι όλα τούτα ενώ παρακολουθώ το βίντεο....... Βιώνω μια απίστευτη τυχαιότητα, μια τυχαιότητα με τρυφερότητα....Kι ενώ προσπαθώ να διακρίνω τη μορφή της Αργυρώς Φραγκούλη βλέπω τις διοργανώτριες να καλούν στο βήμα τον αδελφό της, το καθηγητή μου, τον άνθρωπο στον οποίο οφείλω πολλές γνώσεις. Κρεμόμαστε απ το στόμα του όταν μας έκανε μάθημα. Ήξερε εφτά-ναι εφτά- γλώσσες και ήμουν τυχερός που τον είχα καθηγητή μου. Η ματιά μου προσηλώνεται τότε στον ηλικιωμένο πλέον, καθηγητή μου. Ίδια η γλώσσα του σώματος, ίδια η χροιά της φωνής, ίδια στάση καθώς μιλούσε στο ακροατήριο που ένιωθα να εντυπωσιάζει με το περιεχόμενο του λόγου του. Κι εγώ.....εγώ να έχω συγκινηθεί που τον έβλεπα έστω και σε βίντεο μετά από 48 ολόκληρα χρόνια. Είδα πολλές φορές το βίντεο. Θα το αναρτήσω κι εδώ για να το δουν συμμαθητές και συμμαθήτριες από εκείνο το σχολείο μας που σήμερα δεν υπάρχει. Το κατέστησαν ερείπιο τα βόλια των εμπόλεμων στο λιβανέζικο εμφύλιο. Και το ισοπέδωσε μια πολυεθνική, όπως έχω πληροφορηθεί, για να το χρησιμοποιεί ως αποθηκευτικό χώρο στις μέρες μας. Δε ξέρω αν ήταν τελικά τυχαίο το γεγονός το ότι άνοιξα το βιβλίο του Ν. Β στη 205 σελίδα. Ήταν όμως αφορμή για ένα όμορφο ταξίδι με όμορφες στιγμές....Αργότερα εκείνο το βράδυ τηλεφώνησα στη Μήλο , στο καλό μου φίλο , το δημοσιογράφο. Οι κουβέντες μας περιείχαν απίστευτες συμπτώσεις. Ίσως μιαν άλλη φορά σας πω σχετικά με αυτές. Εκείνο το βράδυ ήθελα να με βοηθήσει στην έρευνά μου για τον Νικόλαο Αφεντάκη, τον έπαρχο της Άνδρου που την αγάπησε σαν να ήταν η γενέθλια γη του αυτή κι όχι η Μήλος. Τελειώνοντας θέλω να προσθέσω πως η κάθε συνομιλία μου με το Γρηγ. Μπελιβ περιέχει εκπλήξεις και είναι έναυσμα για ερωτήσεις αλλά και για νοερά ταξίδια μου με συνταξιδιώτες ανθρώπους αληθινά σημαντικούς!!!!

Παρακάτω δείτε το βίντεο της εκδήλωσης για το Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο της Αιγύπτου όπου απ το σημείο 25:02 φαίνεται και ο καθηγητής μου.