Μια απλή στιγμή.....

Κάθονταν στα μαρμάρινα σκαλιά απέναντι απ τους Ταξιάρχες......

Δεν έχασα την ευκαιρία να τον ρωτήσω για τους Ταξιάρχες του.....

Η γαλακτισμένη εκκλησιά και ο τόπος μου θύμισαν τη μάνα. Φυσικό ήταν....

Χαιρετιστήκαμε απλά και πηγαία αν και άγνωστοι.

Έδειχνε τόσο απλός και καταδεκτικός.

Με κέρδισε.

Ανταλλάξαμε κάποια πιστεύω μας που ταυτίζονταν.

Μου μίλησε για το φίλο του που είχε φύγει την προηγούμενη μέρα.

Συμβάντα που χαράζουν τη ψυχή καθενός.

Αντιφώνησα κάποιες σκέψεις μου που τέμνονταν με τις δικές του.

Όχι, δεν πήγα στη διαδικασία να βρω το πληθάριθμο του συνόλου των σημείων τομής.

Σκέφτηκα ότι η απαρίθμηση θα ήταν μια χρονοβόρα διαδικασία.

Του είπα πως θα αποχωρήσω επειδή ο χρόνος ήταν πιεστικός για μένα.

"Να πας στην  ευχή της Παναγίας", μου ευχήθηκε.

Τον ευχαρίστησα από καρδιάς.....

Και καθώς κίνησα για την επιστροφή,  μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Μ. Μπουρμπούλη......

Μην κλαις και μη φοβάσαι το σκοτάδι

εμείς που ζήσαμε φτωχοί

του κόσμου η απονιά δε μας τρομάζει

θα έρθει και για μας μια Κυριακή