Στην Αμάχαιρη........

Πάντα στη μνήμη μου υπήρχε η επιθυμία να την επισκεφθώ και πάλι.

Να κάτσω στο πεζουλάκι που υπήρχε και υπάρχει απέξω.

Να ακούσω το θρόισμα των πεύκων που υπάρχουν γύρω της και τα τιτιβίσματα των πουλιών.

Να ακούσω το θόρυβο της ερημιάς, αυτόν που πολλές φορές όλοι μας επιζητούμε.

'Ηξερα ότι τούτη τη φορά δε θα ήταν τα παιδιά τριγύρω.

Ήξερα ότι τούτη τη φορά η επίσκεψη θα ήταν μοναχική.

Κι όμως ήθελα να ξαναπάω, εκεί έξω απ τα τελευταία σπίτια της πόλης.

Αμάχαιρη........

Ένα όμορφο ξωκκλήσι, αφιερωμένο στη Παναγιά των Ελλήνων, στη Παναγιά όλων μας.

¨Ενα όμορφο ξωκκλήσι που οι  κοπέλες του τόπου της προσπαθούσαν να πετύχουν το ακατόρθωτο....να μείνει δηλαδή η πέτρα που έρριχαν ψηλά στο υπέρθυρό της ώστε να δουν ποια θα παντρευτεί........Αυτή η λαϊκή μας παράδοση έχει τόσες και τόσες όμορφες σελίδες!!!!

Ένα όμορφο ξωκκλήσι που οι κάτοικοι πήγαιναν πολύ πολύ συχνά να ανάψουν τα καντήλια.

Ένα όμορφο ξωκκλήσι που επισκέφθηκα προχτές μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια.

Φροντισμένη η μικρή εκκλησία, γαλακτισμένη στους τοίχους της, γινόταν πιο όμορφη στα μάτια μου καθώς διέκρινα κάποιες χρωματικές αντιθέσεις που κάποιοι Χριστιανοί είχαν φροντίσει να βλέπει ο επισκέπτης.

Κάθισα για λίγο στο μικρό πεζούλι όπως και τότε......

¨Αφησα τη μνήμη να γυρίσει τριάντα χρόνια πίσω.

Αφέθηκα στο  να ακούσω τις φωνές των τότε μαθητών μου, των τότε συναδέλφων μου, αλλά και άλλες φωνές.......

Άφησα τη σκέψη μου να μου εξομολογηθεί τα θέλω της.....

Κι ένα από αυτά ήταν......να επισκεφθώ ξανά το μικρό ξωκκλήσι.

Την Αμάχαιρη, τη δική μου ίσως Αμάχαιρη.