Ένα άτιτλο ποίημα του Δ.Ι. Αντωνίου

Μου άρεσε και το αναρτώ εδώ.

Άνθισα γύρω μου στη θάλασσα
άνθη - πουλιά που ζήσανε
στο εφήμερο κλίμα της νύχτας εκείνης.
Bρήκα τις κλωστές σαν ξημέρωνε,
αυτές που ζωντάνευαν τους τεχνητούς κύκνους μου,
σαν νεύρα με τη σάρκα
στην πλασματική τους ύπαρξη.
H κατασκευή τούτη που αρνήθηκες
με το φως της ημέρας
τον εαυτό της τόσο
τον εαυτό μου τότε που κυβερνούσε ένα καράβι
άσπρο κι αυτό σαν τα φανταστικά πουλιά
κείνη τη νύχτα που μου γύρεψες.

Με αφορμή μια φωτογραφία του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου ο οποίος ήταν καπετάνιος σε πλοία του εμπορικού ναυτικού με το Γιώργο Σεφέρη, στη πρεσβευτική κατοικία του τελευταίου αρκετά χρόνια πριν......... κι ένα δικό μου ταξίδι.