Στο σχολείο του....Χανς χτες αργά το βράδυ.

 Στην αρχή του στενού για το Κάστρο.

 Το γαλακτισμένο ξωκκλήσι.

 Αριστερά το σπίτι του Επάρχου.

 Η Παναγιά η Θαλασσίτρα.

 Το σπίτι που έμενε ο Χανς, σαν τότε.

Το σημερινό σχολείο και άλλοτε γερμανικό νοσοκομείο

Χτες αργά το βράδυ κι ενώ το δροσερό αεράκι με καλούσε να το απολαύσω στη βεράντα μου, εδώ στο Μ.Σ., προτίμησα την ανάγνωση  στα κιτρινισμένα φύλλα της ιστορίας του αιγαιοπελαγίτικου νησιού. Είναι αλήθεια ότι με δυσκολία διέκρινα πρόσωπα και λεπτομέρειες του τοπίου στη φωτογραφία του δημοσιεύματος. Επέμενα όμως.... αφού έχω δεθεί τόσο πολύ με το τόπο, με τα στενά της νησιώτικης πρωτεύουσας, με την εκκλησιά του Χριστού στο κάστρο και με τόσα άλλα από εκεί. Έτσι η ματιά μου καθηλώθηκε στο ημιτελές σχολείο με τα παιδιά στην αυλή του που μαζί με τους ντόπιους καμάρωναν εκείνο  το δημιούργημά τους. Η σκέψη μου πέταξε στο Χανς, στο Χανς που το έκανε το σχολείο δεύτερο σπίτι του αλλά και ναό της επιστήμης του και έδωσε αμέτρητη χαρά και εκδήλωσε την ανθρωπιά του σε πολύ κόσμο  στο νησί. Σκέφτηκα.... ένα σχολείο που ποιος  φανταζόταν πως κάποια μέρα θα γινόταν νοσοκομείο στο νησί της Αφροδίτης, χρησίμευσε τόσο πολύ για το τοπικό πληθυσμό.......Καθώς ξεφύλλιζα τις σελίδες  της εφημερίδας είδα κι άλλα τριγύρω και θυμήθηκα στιγμές της παραμονής μου εκεί.  Ξαφνικά  σε μια γωνιά μιας σελίδας μια φωτο της Θαλασσίτρας που παραμένει σε πείσμα του καιρού πάνω εκεί  στο Κάστρο, βιγλάτορας του νησιού. Ξαναθυμήθηκα το Χανς, το Χάνς που χάθηκε τόσο  άδικα ενώ διακονούσε με το καλύτερο δυνατό τρόπο την ιατρική επιστήμη. Όμως η ζωή είναι άδικη   πολλές φορές για τους καλούς κι όχι μόνο........ Ίσως εκεί στα Βούδια αν έβλεπε η Θαλασσίτρα το διάβα σου σε προστάτευε........ Μα για εκείνους που έζησαν στα χρόνια που βρέθηκες στο νησί τους ζεις ακόμη....... και για εκείνους αλλά και για εμάς που μάθαμε για σένα πολύ αργότερα. Χτες βράδυ ήθελα να βρεθώ μαζί σου στο ημιτελές σχολείο Χανς. Ήθελα να διακρίνω τις ευαισθησίες σου για τους αδυνάτους που τόσο πλουσιοπάροχα εκδήλωσες. Ήθελα να σε βλέπω να προσφέρεις τη λύτρωση από το πόνο. Όμως Χάνς ήθελα και κάτι άλλο. Να ανεβούμε μαζί τα στενά του κάστρου, διαβαίνοντας τη πύλη του. Κι εκεί απέναντι απέναντι απ το γαλακτισμένο ξωκκλήσι να ανεβούμε τα σκαλοπάτια του μισογκρεμισμένου σήμερα σπιτιού του μετέπειτα Επάρχου. Θα χαιρόμουν πάρα πολύ γιατρέ. Πίστεψέ με ότι  θα ήθελα να βρεθούμε και οι τρεις εκεί. Έτσι αφέθηκα στη μαγεία της φαντασίας μου χτες βράδυ. Δεν  ήθελα να πάω για ύπνο. Ίσως σήμερα το βράδυ θα επαναλάβω την ανάγνωση άλλων σελίδων της εφημερίδας του νησιού. Είμαι σίγουρος πως η φαντασία θα καλπάσει και πάλι...... Σκέπτομαι να αφεθώ και πάλι σε αυτό το καλπασμό!!!!