Τέτοια μέρα στο Δημοτικό Θέατρο στη Χώρα της Άνδρου.

Ήταν τέτοια μέρα σαν σήμερα όταν είπα ό,τι είπα από το βήμα των ομιλητών στο Δημοτικό Θέατρο της Άνδρου.

Kαλησπέρα σας…

Καθώς έρχομαι από τη γη της ελευθερίας, το Μαραθώνα, ήθελα να φέρω ένα αναμνηστικό δωράκι για τη καθεμιά και τον καθένα από σας από εκεί…Και καθώς τούτο ήταν πρακτικά αδύνατο να γίνει…Πήρα Ένα κοχύλι απ τη παραλία του Σχοινιά και το έφερα εδώ για να το κάνετε όνειρο….

Ένας φίλος εκεί με ρώτησε: Γιατί πας συχνά στην Ανδρο;  Έχεις πάει τόσες φορές και διαπιστώνω, συνέχισε ο φίλος, πως θέλεις να πηγαίνεις συνέχεια….

Απάντησα: Τούτη τη φορά πάω στο νησί για να συμμετάσχω σε ένα λογοτεχνικό εσπερινό, τον αποψινό εσπερινό των καταθέσεων της ψυχής μας. Της ψυχής όλων όσων βρισκόμαστε απόψε εδώ. Και τη νύχτα του Σαββάτου, εννοώντας την αποψινή, ενώ στον αντριώτικο ουρανό θα ακούγεται η αθόρυβη μελωδία της ομορφιάς των άστρων του, εγώ θα είμαι εκεί γιατί:

Κάθε φορά που φτάνω στο νησί οι σκέψεις  μου γίνονται πιο ζεστές, πιο ανθρώπινες.

Κάθε φορά που φτάνω στο νησί οι ικεσίες μου στους ΄Αγιους της ελπίδας γίνονται θερμότερες στα γαλακτισμένα ξωκκλήσια του που επισκέπτομαι.

Κάθε φορά που φτάνω στο νησί αίρεται σαν από θαύμα η απροσδιοριστία των συναρτήσεων της ζωής μου.

Kάθε φορά που φτάνω στο νησί, οι μνήμες για τη Γυναίκα που μου χάρισε τη ζωή γιγαντώνονται, οι μνήμες για την Αντριώτισσα μάνα μου που αγαπούσε την ΄Ανδρο με ένα τρόπο μοναδικό, όπως και τους συμπατριώτες της μα και κάθε σπιθαμή του εδάφους της...

Και επιστρέφω πίσω στη γη της Αττικής με γεμάτες τις μπαταρίες της ψυχής, ελπίδα και αισιοδοξία για το διάβα της ζωής μου.