Aπόψε στο νησί......

Ένα κιτρινισμένο έγγραφο του Επαρχείου στα χέρια μου απόψε.

Φαγωμένο από έντομα του υπογείου της Βιβλιοθήκης του νησιού.

Του υπογείου με τους θησαυρούς τους ανεκτίμητους.....

Ένα έγγραφο που με αγγίζει ιδιαίτερα.

Η γραφή της μάνας....

Εκείνη η χαρακτηριστική γραφή λες κι ήταν χτες......

Κάθε γράμμα, κάθε λέξη, κάθε πρόταση μια ζωντανή, μια χρωματισμένη μνήμη.

Κάθε μια από αυτές τις μνήμες με ιδιαίτερη αξία!!!!

Νιώθω ότι διαχειρίζομαι κάτι πολύτιμο.

Νιώθω ότι είμαι στο κτίριο της ΕΟΧΑ στο κτίριο που σήμερα είναι το καφενείο του Μπόνη....

Δε ξέρω αν άλλαξε ο ιδιοκτήτης τούτου του ιστορικού καφενείου της Χώρας.

Εγώ το ξέρω  σαν το καφενείο του Μπόνη!!!!

"Εισέρχομαι¨ στο διάδρομο της εισόδου, Βλέπω τη βαριά σκάλα που οδηγεί στον όροφο.

Κάθε τετραγωνικό εκατοστό του κτιρίου και μια σελίδα ιστορίας.....

Κατευθύνω τη σκέψη μου στα χρόνια τα δύσκολα, στα χρόνια μετά το πόλεμο.

Κάποια στιγμή πετάγομαι ως το αρχοντικό της κυρά-Λουστρινιώς, δίπλα 

από εκεί που ο Ελύτης βρίσκονταν πολλές φορές σε δίνη 

συναισθημάτων.......

Σα να βλέπω τη κ. Λουστρινιώ  να κατευοδώνει τη μάνα....

Τι στιγμές ομορφιάς ήταν κι εκείνες!!!!

Πετάγομαι πάλι στιγμιαία στο κτίριο της ΕΟΧΑ.

Η μάνα, η μάνα μου, η δική μου μάνα, τιμή μου, καμάρι και περηφάνια μου.......

Στο γραφείο του Επάρχου, με το Δερτούζο, αυτό τη προσωπικότητα της Αντριώτικής ιστορίας,  το παπα-Γιάννη, και τους άλλους  συνειδητούς  "υπηρέτες" του Δημοσίου συμφέροντος.....

Κλείνω τα μάτια, τους βλέπω όλους,  βλέπω τη μάνα  να καταγράφει  

εκείνη την απαράμιλλη  έκφραση του Νονού -Επάρχου.

Εκείνη την έκφραση που ήταν μοναδική.

Σε κάποια στιγμή συνέρχομαι......

Το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου το νιώθω ψυχρό, πολύ ψυχρό, 

κι ενώ πάλλομαι από νοσταλγία για ανθρώπους μοναδικούς.

Σκέφτομαι πως κι απόψε  είχα δεν είχα,  ταξίδεψα στο νησί......

Όπως κάθε τέτοιο νοερό ταξίδι έτσι και το αποψινό ήταν επώδυνο.......

Επώδυνο το καθιστούν  άνθρωποι που δεν  υπάρχουν πια.....

Αν και για μένα είναι όλοι και όλες εδώ.

Αρχίζω και συνειδητοποιώ το ασύμβατο κάποιων σκέψεων......

Το προσπερνώ.....

Και καθώς  καταγράφω  μέρη της επίγειας διαδρομής τους  αποδίδοντας

σεβασμό στη μνήμη τους και νιώθοντας το χρέος.....  δε μπορώ παρά να 

τους νιώθω  εδώ δίπλα μου κι όχι μόνο!!!!! 

Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για μένα.