Δυο λόγια.....

 Αγαπητέ τέως/νυν....

Με αφορμή το χθεσινό βίντεο μου ήρθαν στο νου όλες εκείνες οι στιγμές του ανοιξιάτικου απομεσήμερου αλλά και της βραδιάς που ακολούθησε, στη διάρκεια του ταξιδιού προς το νησί που υπηρετούσες.

Τη σκέψη κέντησαν εκείνες οι μοναδικές εικόνες που έβλεπα λίγο μετά από την απογείωση από το "Ελ. Βενιζέλος". Αριστερά πάσχιζα και εν μέσω πυκνής νέφωσης να διακρίνω το νησί μου και πιό νότια το νησί της Μεγαλόχαρης.... Μα καθώς το ATR42 συνέχιζε την προς νότο πορεία του ένας λαμπρός ήλιος ξαφνικά εμφανίστηκε. Καθώς καθόμουν την αριστερή πλευρά του μικρού αεροσκάφους είδα για πρώτη φορά από ψηλά το κάτεργο της Γυάρου. Ήταν μια εντυπωσιακή εικόνα. Πιό κάτω η Σύρα με τα γαλακτισμένα χωριά της, στη συνέχεια  Παροναξία και Αμοργός κι αφού ακολούθησε ένα πεντάλεπτο αναταράξεων ξαφνικά κάτω και αριστερά ο  διαδρόμος προσγείωσης του νησιού στο οποίο ξέρω πως άφησες ένα κομμάτι της ζωής μα και της ψυχής σου. Μη το αρνηθείς. Έτσι είναι.......

Είναι αλήθεια ότι εκείνη η "δοκιμασία" που με υπέβαλλες ήταν αρχικά ανεξήγητη για μένα. Καταλάβαινα ότι θα έπρεπε να περιμένουμε για την παραλαβή του δέματος από την Αθήνα που έφτασε με τη πτήση στην οποία επέβαινα. Μετά κατάλαβα το γιατί....... Και μετά την παραλαβή του εν λόγω δέματος που για λόγους λεπτότητας δεν ρώτησα για το περιεχόμενό του......... -που να ήξερα πόση αξία είχε..... για μένα, για σένα-, για τους ανθρώπους μας, για το νησί και τα παιδιά σου εκεί....... Εκείνη, η κατά παραγγελία γραφή σου, ήταν άλλη μια απόδειξη της ανθρωπιάς σου αλλά και της μεγαλοσύνης της ψυχής σου. Αυτή η μεγαλοσύνη που είναι μονοσήμαντα ορισμένη!!!!

Σαν περάσαμε απ τα Πηγάδια , τις Μενετές και το Απέρι δεν έπαυα να γίνομαι κοινωνός της ομορφιάς του τόπου και  όχι μόνο. Δεν έχω ξεχάσει το δρόμο με τις συνεχείς κατολισθήσεις και τις ογκώδεις πέτρες στο οδόστρωμα...... Θυμάσαι πόσο πολύ είχα τρομάξει όταν περάσαμε απ το......χάος κοντά στα Σπόα, εκεί που γευτήκαμε νοστιμιές της θάλασσας του νησιού;;;; Θυμάσαι που είχε σουρουπώσει αρκετά σε εκείνη την πορεία προς τα βόρεια κι εγώ ήθελα να ατενίσω προς το βάθος για να δω τη θάλασσα.......Θυμήθηκα τότε το λαϊκό στιχουργό.........

Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι

κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά

Θυμάμαι πως είχε βραδιάσει για τα καλά σαν φτάσαμε στην....... Έλυμπο. Εμένα έτσι μ αρέσει να την αποκαλώ. Μη με ρωτήσεις το γιατί. Θυμάμαι πως δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο.... Μόνο οι λιγοστοί παραδοσιακοί φανοστάτες έδειχναν την ύπαρξη ζωής στο χωριό........ Ειλικρινά δε μπορούσα να  εξηγήσω που είχες βρει τη δύναμη να επιλέξεις να υπηρετήσεις εκεί. Μόνο ένας πραγματικά μπροστάρης της σκέψης θα μορούσε να επιλέξει να σταθεί δίπλα από εκείνα τα παιδιά στις εσχατιές της πατρίδας και του Αιγαίου μας. Ναι , προσθέτω και το "μας" γιατί "μας"  δεν είναι εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια;;;;;; Το διέσχισαν μεν πειρατικά και φράγκικα πλεούμενα αλλά το διέσχισαν και θαλασσοπνιγμένοι πρόγονοί μας κάθε εποχής. Κι έρχεται ο σημερινός ιμπεριαλιστής γείτονας να μας διεκδικήσει τι;;;;  Αυτό που μας ανήκει από τότε που ούτε καν ήξεραν το Αιγαίο, ούτε που το είχαν ακούσει οι δικοί του πρόγονοι.......

Και καθώς αναχωρήσαμε απ την... Έλυμπο με προορισμό  το επίσης ερημικό Διαφάνι  προσπαθούσα να ανιχνεύσω τα μη ανιχνεύσιμα......  Άκουγα με προσοχή τις εμπειρίες και τις εντυπώσεις σου και δε σου κρύβω πως αναρωτιόμουν αν εγώ θα άντεχα εκεί...... Το πιο πιθανό είναι πως...όχι.......

Τελειώνω τη σύντομη καταγραφή από κάποιες θύμησές μου που σχετίζονται με εκείνο το ταξίδι. Σου επισημαίνω πως εκείνη η Παρασκευή ήταν μια Παρασκευή που στις εκκλησιές ψαλλόταν ο Ακάθιστος Ύμνος...... Δεν ήταν τυχαία η  στιγμή, δεν ήταν τυχαίο ό,τι διάβασα πάνω στην εικόνα που συ αφιέρωσες στην εκκλησιά της Παναγιάς του Αιγαίου. Κι εύχομαι..... εύχομαι μια μέρα να μπορέσουμε να ξαναζήσουμε εκείνες τις μοναδικές στιγμές παρόντος του Αιδεσιμώτατου π. Ερνία. Εκεί στις εσχατιές της πατρίδας μας, δίπλα απ τη θάλασσά μας, επειδή είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ η θάλασσα αυτή!!!!.