Σήμερα το πρωί.

 Σήμερα το πρωί διάβηκα και πάλι τη μεγάλη πύλη.

Παραδόξως δε μου ζήτησαν πιστοποίηση.....

Απόρησα....

Σκέφτηκα αν η ενέργειά τους εντασσόταν σε ένα κύκλο προόδου......

Στο διάβα μου για το πρώτο όροφο σταμάτησα στη μικρή όμορφη κάτασπρη εκκλησία.

Θέλησα να ανάψω ένα κερί με μια αυτοσχέδια προσευχή για το Στρατηγό,

 τους δικούς μου  ανθρώπους κι όχι μόνο.....

Μέσα στη γαλακτισμένη εκκλησία μια υπερκόσμια ησυχία επικρατούσε......

Καθώς θέλησα να φωτογραφίσω το εσωτερικό του ναού, μια "άσημη"

 γυναίκα εισήλθε..... ξαφνικά στο ιερό.....

Σκέφτηκα...."Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν η βασιλεία

 των ουρανών"!!!

Σκέφτηκα.... Πόσο αξίζει το βαθύ νόημα των μακαρισμών......

Ήθελα να μείνω κι άλλο στο εσωτερικό της εκκλησίας, όμως ο χρόνος ήταν

 πιεστικός......

Πέρασα μια άλλη μεγάλη πόρτα.....

Θυμήθηκα εκείνο το χρησμό που με έντονο ύφος μου είχαν ανακοινώσει

 σε παλιότερα χρόνια.......

Αναστατώθηκα εν ολίγοις.......

Διάβηκα τους διαδρόμους του μεγάλου κτιρίου.......

Σκέφτηκα...."Θα σταματήσω στις επιτοίχιες πλάκες"

Κάποιες "ψυχρές" αναγραφές  τροφοδοτούσαν τις μνήμες μου......

Θυμήθηκα.... τον πατέρα...... κι όχι μόνο.......

Θυμήθηκα εκείνο το πρωί στο μεγάλο κτίριο......

Θυμήθηκα τα όνειρά μου σ΄ εκείνα τα χρόνια.....

Θυμήθηκα  εκείνα....  που θέρμαιναν τα όνειρά μου......

Κι ας έλεγα πως....... δε σε φοβάμαι......

Σε πείσμα του ρεαλισμού.....

Θυμήθηκα τότε το ακρωτήρι στη Κρήτη, το σταυρό και το έπος εκείνο.....

Γιατί ως έπος έχει καταχωρηθεί στη σκέψη μου.....

Συνέχισα να αντικρύζω εκείνα τα ονόματα......

Εκείνα που φώτιζαν και φωτίζουν τη προσωπική μου ιστορία........ το διάβα

 μου στη ζωή.....

Μου ήρθαν στο νου οι στίχοι.....

"Κάποιες φορές θάθελα τόσα να σου πω........"

Υποσχέθηκα στη τιμή μου να το κάνω.......

Παραμένει οφειλή.......

Εκείνη τη στιγμή ένας ένστολος με παρατηρούσε....... με μια απορία στο

 πρόσωπό του.......

Είπα να του πω...... Κάθε άνθρωπος έχει  μοναδιαία διαδρομή  στη ζωή

 του.......

Μα δεν ήθελα να νοθεύσω τις σκέψεις μου με την πεζότητα της

 καθημερινότητας......

Είχα συναντήσει την ομορφιά της νιότης μου εκεί........

Εκείνη που νόμιζα μοναδική......

Ήθελα να τη συγκρατήσω ζωντανή όσο μπορούσα...... 

Ήταν ανάγκη μου.....

Και κίνησα για έναν άλλο προορισμό μου στο μεγάλο κτίριο.

Σκέφτηκα.....

Αν είναι κάτι που με κράτησε απ τα ξένα είναι το φως που δεν υπάρχει σ΄

 άλλη γη......

Και κατέβηκα τις σκάλες με προορισμό  ένα θέλω μου. ¨Ενα θέλω του τότε

αλλά  και του τώρα.......