Έστω και καθυστερημένα αναρτώ εδώ ένα τμήμα δημοσιεύματος της εφημερίδας των συντακτών που έγραψε ο Ντίνος Σιώτης επειδή και μου άρεσε πολύ και με προβλημάτισε.....
Ολες μαζί οι αισθήσεις έφτιαχναν μια αλυσίδα που έμελλε να χωνιάσει και να βιωθεί μέσα μου: η ταλαιπωρημένη μάνα με το άρρωστο παιδί, το παράλυτο κοριτσάκι, το μουγγό αγοράκι, η επιληπτική κοπέλα, ο τρελός από την Κρήτη, η γιαγιά με το αόμματο εγγονάκι, ένας μεσήλικας με δίχως πόδια που πουλούσε κεριά και λαμπάδες, μια άλλη κυρία με δίχως χέρια που πουλούσε μπουκαλάκια για τον αγιασμό, ένας σε αναπηρικό καροτσάκι που πουλούσε χαλβαδόπιτες. Και πολλοί ζητιάνοι που ζητιάνευαν δεκάρες. Ολοι περίμεναν το θαύμα. Και απέναντι ο δεσπότης με τα χρυσά άμφια - η κακομοιριά, η μιζέρια και η δυστυχία απ’ τη μια, η θρησκευτική μεγαλοπρέπεια απ’ την άλλη…
Αυτά τότε, αρχές δεκαετίας του ’50. Γιατί σήμερα τίποτε δεν θυμίζει εκείνον τον Δεκαπενταύγουστο, παρεκτός των χρυσών αμφίων των ιεραρχών. Τότε υπήρχε φτώχεια και δυσκολίες, αλλά υπήρχε και μια ανεμελιά, μια απλότητα, μια αθωότητα, μια αρχοντιά και μια αξιοπρέπεια που δύσκολα τη βρίσκεις σήμερα στα τουριστικά πλήθη.
Υπήρχε μια κατανυκτικότητα, μια ταπεινότητα και μια ευλάβεια εκ μέρους των προσκυνητών. Δεκαπενταύγουστος σήμερα σημαίνει προσκυνητές που διεκπεραιώνουν τάματα, ξεσάλωμα σε beach bar, ευ ζην, ακριβά εστιατόρια, αρπακτικότητα, νυχτερινή ζωή. Η Παναγία να βάλει το χέρι της και να γίνει το θαύμα να ξαναβρεί η Τήνος και η Ελλάδα λίγη αξιοπρέπεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου