Σκέψεις.....

 Μου ανακοίνωσαν ότι σήμερα το μεσημέρι θα μαζεύονταν όλες και όλοι..... κάπου στα άκρα του οικισμού, εδώ στο Μαραθώνα.

Σκέφτηκα τότε...... θάθελα να μη μου βάλουν απουσία.....

Ανέδειξα...το θέλω μου.....

Τι αν δεν ανήκα πλέον στο κύκλο τους......

Βρήκα ένα τόσο δα μικρό τόξο να εισχωρήσω στο μικρόκοσμό τους.......

Το ήθελα άλλωστε.....

Και σαν βρέθηκα ανάμεσά τους οι μνήμες ξεπετάχτηκαν ζωηρές, έντονες....

Αιχμηρό το νόημα των στίχων......

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι’ αλήθειες........

Αλλά όμορφο.....

Άκουσα, θυμήθηκα, κι όχι μόνο....

Κι όλα όσα ανακάλεσα τα εξέφρασα με εκείνη τη φράση που μ΄ αρέσει.....

Αυτό το σχολείο ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα κι ας μην είχα τη μαθητική ιδιότητα.......

Τολμώ να αποκαλύψω......

Και τι δε θα έδινα να  αποκτήσω αυτήν την ιδιότητα και πάλι.....

Ξαφνικά ένας άλλος στίχος ενώπιόν μου......

Τον άκουσα με σεβασμό......

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω.......

Η παγωμένη μπύρα, οι ζεστοί μεζέδες κι όχι μόνο..........

έδωσαν ώθηση στη δύναμη της ανάκλησης.

Στη δική μου δύναμη των ασυνήθιστα πυρωμένων απογευματινών ωρών.......

Κάποια ακούσματα ενώ είχαν αρνητικό πρόσημο με προβλημάτισαν θετικά......

Θυμήθηκα....... και τι δε θυμήθηκα.......

Όχι και πάλι δε μετάνιωσα ενώ θα ήμουν δικαιολογημένος αν το έκανα......

Χαμογέλασα απέναντι στις αιχμηρές και άνοστες.... μνήμες μου....

Οι στίχοι του Μάνου Χατζηδάκι με ανέβαζαν ψηλά.......

Σαν πέσει η σκοτεινιά

η αναπνοή μου θα σμίξει με τ΄ αγέρι!!!!!

Η ζωή συνεχίζεται σκέφτηκα....

Απέδωσα εύσημα εύσημα για την ομορφιά των στίχων, ενώ

κάποιοι άλλοι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου με ταξίδευαν στο

νησί, στο νησί μου!!!!

Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε

στην κουπαστή

Το χρόνο αφήστε, καινούρια ψέματα

να φανταστεί

Είναι μια νύχτα, μια τρελή βραδιά

που λάμπουν τ’ άστρα

Λάμπει κι η καρδιά και κάπου απέναντι

είναι το νησί, που ‘χει κοράλλια

κι η αμμουδιά χρυσή

κι αυτό τ’ αγέρι

Πως και φέρνει σήμερα

μια τέτοια χίμαιρα

ξανά στο φως.

Αναρωτήθηκα αν μπροστά μου είχε....αναδυθεί μια χίμαιρα...

Δυσκολεύτηκα να απαντήσω...

Όμως αυτό το "μικρό" τόξο που τόσο μου άρεσε, ήταν μια αφορμή

να ταξιδέψω πιασμένος χέρι-χέρι με τα όνειρά μου......

Αφέθηκα στη μοναδικότητα των στιγμών.....

Επειδή τέτοιες μοναδικότητες μ αρέσουν πολύ,πάρα πολύ!!!

Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα.