Είχα γράψει με αφορμή ένα ταξίδι μου στη Δαμασκό, την επαύριο μιας μέρας με πλήθος βομβαρδισμών... τότε που η γη είχε καταστεί..... κατάμαυρη.... Πλήθος οι συνειρμοί μου..... και πως να μη συμβαίνει αυτό;;;;
Στη Δαμασκό…
Η σκέψη μου ήταν ταυτισμένη με τα αναβλέμματα
καθώς παρασύρονταν απ τους ορμητικούς ποταμούς της φαντασίας.
Θυμόμουν’ εκείνο το σεργιάνι στο souk της Δαμασκού.
Με τα ροζιασμένα πρόσωπα των γερόντων…
Εκείνο το μεσημέρι, την επαύριο των βομβαρδισμών….
Εκείνες τις στιγμές
ήταν έντονα τ’ αρνητικά των εικόνων
με τα ξυπόλητα παιδιά των καταυλισμών,
λίγο πέρα από τη γη της Βαβυλώνας...
Αλήθεια δύνασαι να εκτιμήσεις την αξία της ειρήνης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου