Το δικό σου συναξάρι......

 Πέφτει μια παράξενη βροχή

πάνω στα παράθυρα της νύχτας

ποια συννεφιασμένη εποχή

ξενυχτάει στο φως μιας καληνύχτας

δε σου πάει ζωή στην ξαστεριά

δε σου παν τα κίτρινα φεγγάρια

πως να φτάσουν για παρηγοριά

τέτοιας ερημιάς τα συναξάρια

Εκείνο το βράδυ δίπλα απ τη πρώτη γραμμή αμύνης δε θα το ξεχάσω όσο ζω....

Εσύ οδοιπορούσες με προορισμό ένα μακρινό τόπο για να σου αποδείξουν ότι άθελά σου έπρεπε να συμμαχήσεις με την αρρώστεια του διαβόλου......

Κι εγώ συζητούσα με έναν άνθρωπο που η μοίρα θέλησε να μου επιβεβαιώσει για τη τραγικότητα των ριζών της σύμπτωσης......

Εκείνο το βράδυ στο μικρό χωριό, το χωριό που έγινε το χωριό της καρδιάς μου, κατέστην αλεξιπτωτιστής και μάλιστα ελεύθερης πτώσης.....

Συ έφταιξες μόνο σε τούτο....

Βιάστηκες.....

Βιάστηκες και μάλιστα πολύ........

Ναι, τα συναξάρια σου άρχισαν να γράφονται σ΄ εκείνη τη νύχτα της ερημιάς.....

Αναπαύσου εν ειρήνη......

Ίσως από τις γειτονιές της διαρκούς ειρήνης διακρίνεις εκείνα που δε μπορούσες να διακρίνεις εδώ εκείνη τη βροχερή μέρα....

Μην προβληματίζεσαι.....

Σου υπόσχομαι να συνεχίσω να καταχωρώ έστω και μικρές σημειώσεις στα συναξάρια σου!!!!