Ν΄ αγαπάς.....

 Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα

Τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους

Τα πουλιά τα λουλούδια τα σύννεφα

Και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους

Ονειρεύτηκα  ένα οδοιπορικό της καρδιάς.....

Στα μονοπάτια των γυμνών υψωμάτων της μεγαλονήσου....

Μα και στις παραλίες τις απρόσιτες....

Με απέτρεψε προσωρινά η δύναμη και ο εγωισμός μικρών ανθρώπων.....

Και σαν πέταξα σαν αετός από πολύ ψηλά....

έδωσα και πάλι πνοή, ζωή και αντάρα στο όνειρο.....

Τούτο το όνειρο το οφείλω και η οφειλή είναι μεγάλη.....

Το οφείλω στη μεγαλοσύνη της καρδιάς

αλλά και στη δύναμη του έρωτα......

Καθήλωσε τη σκέψη ο στίχος.............

"Και πολύ ν΄ αγαπάς τους ανθρώπους......."

Και να.....

Μπροστά μου ένα ξύλινο τραπεζάκι με τους ρόζους να εξέχουν....

Πάνω του ένα κάτασπρο μάρμαρο μ΄ ένα μικρό μπουκάλι ρακή με μερικά ρακοπότηρα.....

Στο βάθος το ξωκκλήσι της Παναγιάς της Θυμιανής.....

Προς τα εκεί θα κατηφορίσω.......

Εκεί θα συγκρίνω την αντάρα της σκέψης μου με την αντάρα του πελάγους......

Εκεί θέλω να νιώσω τη μεγαλοσύνη της καρδιάς 

αλλά και τη δύναμη του έρωτα......

Κι αφού θα έχουν πυρρώσει  τα συναισθήματα της καρδιάς 

θα αναχωρήσω-θα αναχωρήσουμε- σιγά-σιγά με προορισμό 

το πανέμορφο κάστρο με τους Δροσουλίτες.......

Κι αυτό ένα όνειρό είναι!!!!

Κι εκεί, εκεί..... θα σου πω 

θυμήσου.......τους στίχους......

Πάλι εδώ εσύ κι εγώ Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη μας αχνό Ο χρόνος στάζει, όλα τ’ αλλάζει κι όμως η εικόνα σου ποτέ δε ξεθωριάζει!!!!

Θα τους θυμηθείς άραγε;;;