Συνεπαγωγές συγκίνησης....

 Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάν 

σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε

και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες

και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες......

 Μιας και ο ογκώδης κρητικός βάπορας έφτασε νωρίς στη Σούδα, μέτρησα το χρόνου μου....... Το Κοντομαρί και το ύψωμα 107 με περίμεναν, ήθελαν δεν ήθελαν. Ίσως να ήξεραν την έντονη επιθυμία μου να φτάσω σε αυτά τα αποτυπώματα της ιστορίας. Έτσι , καθώς ήθελα να 'εκμεταλλευτώ το χρόνο μου ρώτησα και έτσι  κατάλαβα ότι το μικρό ξωκκλήσι των Αγίων Αποστόλων ήταν πάνω στο δρόμο μου. Ήθελα να επισκεφθώ τον εντελώς άγνωστο τόπο , μέχρι τότε,για μένα. Ήθελα να δω το μικρό ξωκκλήσι που το δάπεδό του χρησίμευσε και ως κατάλυμα των....νεοσσών. Κι όταν έφτασα εκεί, η καλή καγαθή μορφή του πατέρα Παύλου ήταν μια πρόκληση....Μια πρόκληση για να μη σταματώ να τον ρωτώ  ερωτήματα της ψυχής μου.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο

για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω

όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο

να ’χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο

Ο πατέρας Παύλος δε σταματούσε να απαντάει στα ερωτήματά μου, ερωτήματα που από τη φύση τους περιείχαν στοιχεία που δεν θα ενδιέφεραν ένα απλό ερευνητή. Ήθελε όμως να με κάνει κοινωνό των γνώσεών του......Του υποσχέθηκα να τον επισκεφθώ και πάλι, ασχέτως αν όταν ανέβηκα ξανά στο μικρό λόφο έλλειπε και  θέλησα  να ερευνώ σχολαστικά τα χαλάσματα της ιστορίας.  Φανταζόμουν τα μικρά παιδιά που τόσο πολύ θα χαίρονταν τις στιγμές τους εκεί αλλά φανταζόμουν και τα....μεγάλα παιδιά που έκαναν τις κουραστικές αγγαρείες με αντίτιμο μια κουταλίτσα ζάχαρη για το πρωινό τους ρόφημα....... Σκέφτηκα...... η Ελλάδα πορεύεται κι έτσι.... με πολλές οδύνες ανάμεσα στις συμπληγάδες του ιστορικού της γίγνεσθαι.......

Ετοιμαζόμουν να φύγω για το Κοντομαρί μα το ξερονήσι απέναντι απέναντι με προκαλούσε να ψάξω και για τη δική του ιστορία.....

Οι στίχοι.....

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε

σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε

με έκαναν να αντιφωνήσω μέσα μου.....

Ναι ποτέ δε γερνάνε!!!!

Άναψα ένα κεράκι για τη ψυχή του πατέρα και κίνησα για το Κοντομαρί..... Με περίμεναν εκεί συνεπαγωγές συγκίνησης!!!! Και ήθελα να τις βιώσω πολύ έντονα!!!!