Ένα κείμενο που μου άρεσε.

 Το έχει γράψει ο Κυριάκος Αθανασιάδης στην Athens Voice.

Ποτέ δεν ξέρω την αρχή ενός βιβλίου. Ξέρω τον τίτλο, ξέρω το τέλος, ξέρω τα βιογραφικά των ηρώων, ξέρω όλα εκείνα τα πράγματα που τους έφεραν ώς εδώ, ξέρω το στιλ, την ατμόσφαιρα, το αν θα είναι σε πρώτο ή σε τρίτο πρόσωπο, το αν θα έχει μικρά ή μεγάλα κεφάλαια — αλλά δεν ξέρω την αρχή. Η αρχή με βασανίζει πάντα, και πάντα θυμάμαι με τρόμο τα σχετικά αφιερώματα στις Δέκα πιο Συγκλονιστικές Αρχές Μυθιστορημάτων, στις πιο εκπληκτικές εναρκτήριες παραγράφους, όλα εκείνα τα «Εν αρχή ην ο Λόγος», τα «Μούσα μοι ένεπε», τα «Λέγε με Ισμαήλ», τα «Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο», τα «Κάποιος έπρεπε να κατηγορηθεί, κι από τη στιγμή που ο κόσμος ήθελε κάποιον να κατηγορήσει, εγώ ήμουν ο πιο κατάλληλος», τα «Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί», τα «Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωί από ανήσυχα όνειρα, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο μαμούνι», τα «Σε μια τρύπα στο έδαφος ζούσε ένα χόμπιτ», τα «Ήταν μια σκοτεινή και θυελλώδης νύχτα». Τα θυμάμαι όλα τους με τρόμο.