Ένας διάλογος...

Μια ιστορία από την Ανατολή

΄Ενας διάλογος μιας καμήλας με το μικρό της

Το μικρό ρωτά τη μητέρα του: Μάνα γιατί έχουμε στη ράχη μας καμπούρα
(ύβος);
Η μάνα με υπερηφάνεια απαντά: η καμπούρα αυτή παιδάκι μου μας βοηθάει να
αποθηκεύουμε νερό και να μπορούμε να διανύουμε μεγάλες αποστάσεις,
ολόκληρα χιλιόμετρα, στην έρημο, χωρίς να αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα
δίψας.
Συνεχίζει το μικρό τις ερωτήσεις του: Τα πόδια μας γιατί είναι τόσο
μακριά, δυσανάλογα με το σώμα μας και οι πατούσες μας ολοστρόγγυλες;
Παιδάκι μου με τα πόδια και τις πατούσες αυτές περπατάμε χωρίς την
παραμικρή δυσκολία και με μεγάλη ταχύτητα πάνω στην άμμο της ερήμου.
Πες μου κάτι ακόμη μητέρα συνεχίζει το μικρό: Γιατί έχουμε τόσο μακριά
ματοτσίνορα που κάποτε με εμποδίζουν να βλέπω καθαρά;
Τα ματοτσίνορα αυτά μας βοηθούν για να προχωράμε στην έρημο, βλέποντας
μπροστά μας χωρίς να μπαίνει το παραμικρό ίχνος άμμου στα μάτια μας.

Σκέφτεται για λίγο το μικρό της καμήλας και απευθύνει στη μητέρα του το
εξής ερώτημα: Καλέ μάνα η καμπούρα μας είναι για να αποθηκεύουμε νερό όταν
ταξιδεύουμε στην έρημο, τα πόδια μας για τρέχουμε πάνω στην άμμο της
ερήμου, τα ματοτσίνορα μας για να μην έχουμε πρόβλημα με την άμμο της
ερήμου. Ως εδώ καλά. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί βρισκόμαστε σε
αυτόν εδώ τον ζωολογικό κήπο...

Μήπως ο διάλογος αυτός μας οδηγεί στη σκέψη ότι οι ιδιαιτερότητες και
εμπειρίες που διαθέτουμε μας είναι χρήσιμες όταν βρισκόμαστε στο κατάλληλο
περιβάλλον...