Οι ρίγανες

Σαν είδα τις ρίγανες

στη γαλακτισμένη αυλή σου...

Οι μνήμες πάλι αιχμηρές, τινάχτηκαν...

Τις διώχνω, μα μηδενική η απομάκρυνσή τους.

Κι ο νους πέταξε στα χρόνια της νιότης.

Η μάνα...κι εκείνη έτσι τα έδενε...

Τα προϊόντα της γης του νησιού της.

Και τα καμάρωνε, τους μιλούσε θαρρείς.

Λες γι΄αυτό τη μέρα που τη πήρε ο Θεός

η αντριώτικη γη ξανάνθισε στο καταχείμωνο;

Λες γι΄αυτό εκείνη τη μέρα

να ίσιωσε ανεξήγητα

το μονοπάτι με τις ρίγανες προς το καστρομονάστηρο της Πανάχραντου;

Για να ανέβει ακώλυτα η ψυχή της κοντά στη Παναγιά του νησιού;

Λες;