Βράδυ στη Χώρα της ΄Ανδρου...

Τα σκαλοπάτια της τα ανέβαινα δυό-δυό στις εποχές του τότε. Ιδίως στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Και μου άρεσε να αγναντεύω το Νειμποριό με το ΞΕΝΙΑ ενδιάμεσα.

Μου έκανε εντύπωση τούτο το φυτό , λίγο μετά την εκκλησία του Αη Γιώργη αριστερά καθώς ανεβαίνουμε για το κέντρο της Χώρας. Μα και το φανάρι, έστω και ηλεκτρικό, παραπέμπει σε εποχές μιας άλλης ακμής του νησιού.

Κατεβαίνοντας για τη Ρίβα, λίγο μετά το παλιό βιβλιοπωλείο Καραουλάνη.

Επιστρέφοντας από τη Ρίβα, με φόντο το στενό κεντρικό δρόμο της Χώρας. Η βόλτα ήταν απόλυτα απολαυστική...

Τούτη η επίσκεψη στη Χώρα ήταν μεθυστική. Είδα, ένιωσα, θυμήθηκα, συνειδητοποίησα, θαύμασα, αισθάνθηκα, γαλήνεψα. Και δεν ήθελα να φύγω. Υπήρχε μια ηρεμία που την απόλαυσα. Και οι ανθρώπινες παρουσίες δίπλα μου με πήγαν ψηλά, ίσαμε το αντριώτικο φεγγάρι και τ΄αστέρια που διέκρινα στο σκοτεινό Παραπόρτι. Εκεί άκουγα τη θάλασσα να ακουμπάει νωχελικά στην άμμο της παραλίας του. Κι αναρωτήθηκα...αν μέθυσε η θάλασσα βλέποντας την ομορφιά του τόπου; Μπορεί να συμβεί κι αυτό άραγε; Φίλε Βαγγέλη ευχαριστώ για τη προθυμία σου, να με βοηθήσεις στις αναρτήσεις μου. Να είσαι πάντα καλά.