Tαξίδι αστραπής

Απουσίασα χτες.

Είχα πεταχτεί σ΄ ένα κάλεσμα ονείρου.

Μη με ρωτήσεις ποιός ήταν ο προορισμός.

Ξέρεις.

Ο νους δεν απομακρύνεται από το νησί μας.

Κι ο χρόνος δεν ήταν μετρήσιμος.

Ξέρεις...σα το χρόνο των χρωματισμένων στιγμών...

Ήμουν εκεί, στο σκάσιμο της πλανεύτρας.

Με τ΄αρμυρίκια δίπλα να μου ψιθυρίζουν

τα λόγια του βοριά.

Αυτά που είναι δυσνόητα για πολλούς μα όχι για μένα.

Έμεινα συνειδητά εκεί.

Δε σε ξέχασα όμως.

Το μικρό κοχύλι δίπλα είχε ζωή.

"Οδηγούσε".

Κι όταν το εδώ καλούσε το εκεί, έφυγα.

Έγινα γλάρος.

Έγινες ουρανός.

Μείνε γαλανός για πάντα.

Με το δικό σου μοναδικό ήλιο.

Σαν κάθε μέρα.

Σαν χτες.

Σαν σήμερα.

Θα παραμείνεις;


Υ. Γ. Δε θέλω νάρθει ο ταχυδρόμος πάλι.
Βαρέθηκα τις μονότονες άνοστες γραφές
των ασυνάρτητων κειμένων.
΄Αλλως τε μια διμελής σχέση των Μαθηματικών
δεν είναι πάντα συνάρτηση.