Τις προάλλες...

Κείνο το βράδυ τις προάλλες...

ανταποκρίθηκα στη φωνή της ψυχής μου.

Κάθισα εκεί που το νερό σχηματίζει γραμμές ονείρων.

Πασπάλισα τις σκέψεις μου με την άμμο.

Άκουγα τα θέλω που εξέφραζες.

Ένιωθα την έννοια της ταύτισης.

Άκουγα το λόγο σου ακατάπαυστα.

Η ακουστική απόλαυση πήγε ψηλά.

Μη ξεχνάς τις θεωρίες μου περί ολοκλήρωσης.

Εφαρμόζω τα Μαθηματικά στην καθημερινότητά μου.

Κάποια στιγμή φορτίστηκα έντονα.

Σου είπα για τον κόμπο στο λαιμό;

Σου μίλησα περισσότερο γι΄ αυτόν;

Αν θυμάσαι... ήταν τότε που διακρίναμε

το χλωμό φεγγάρι πάνω απ΄ τους Πεταλιούς.

Θυμάσαι το έναστρο στερέωμα;

Είδες το χέρι μου που το σήκωσα ψηλά;

Συ μου έδωσες δύναμη.

Είδες τι έκανα;

Κατέβαζα τ΄αστέρια και τα χάιδευα στο χούφτα μου.

Μη νομίσεις πως έκαιγαν.

Οι νόμοι της Φυσικής κάποτε δεν ισχύουν.

Αλήθεια εσύ σε ποια νομοτέλεια πρόσκεισαι;