Λόγια του Τολστόι

... Προσπάθησα να ξεχάσω τον θάνατο και να ζήσω ως να υπήρχε μονάχα η ζωή, κι έζησα έτσι ώσπου έφτασα στο σημείο να φοβάμαι το θάνατο...

... Πολλές φορές στοχάζουμαι πως ο άνθρωπος δε μπορεί να μην επιθυμεί. Και γω διαρκώς επιθυμώ... οι επιθυμίες μου μόλις πραγματοποιηθούν παύουν να με ενδιαφέρουν ... και τότε παύουν να είναι επιθυμίες... Να τώρα, ξάφνου πεθύμησα το χειμώνα – ήρθε, πεθύμησα τη μοναξιά – σχεδόν τη βρήκα, πεθύμησα να περιγράψω τη ζωή μου – γίνεται κι αυτό, κι όσο προχωράμε θα φυτρώνουν καινούργιες. Αυτή είναι η ζωή.

Και στοχάζουμαι πως αν όλη η ζωή δεν είναι παρά μια διαρκής εναλλαγή επιθυμιών κι η χαρά της ζωής η πραγματοποίησή τους, μήπως υπάρχει καμιά επιθυμία προσιτή για όλους τους ανθρώπους, που πάντα να πραγματοποιείται ή να πλησιάζει στην πραγματοποίησή της. Και βρήκα, πως την ευτυχία αυτή θα την έβρισκε ο άνθρωπος μόνο στο θάνατο. Όλη του η ζωή θα περνούσε πλησιάζοντας στην πραγματοποίηση ώσπου, αναμφισβήτητα θα πραγματοποιόταν η επιθυμία.

Στην αρχή η σκέψη αυτή μου φάνηκε λιγάκι παράδοξη. Μα, όταν καλοξέτασα το ζήτημα, είδα πως σ’ αυτό το κοντοζύγωμα του θανάτου έγκειται η λογική επιθυμία του ανθρώπου. Όχι ν’ αποβλέπει κανένας διαρκώς μόνο στο θάνατο, παρά στο πως θα κανονίσει τη ζωή του ώσπου να φτάσει σ’ αυτόν, απολυτρωμένος από τα πάθη και σύμφωνη στις πνευματικές αρχές που διέπουν κάθε άνθρωπο.

To κείμενο αυτό μου έστειλε ένας φίλος γιατρός και τον ευχαριστώ και από εδώ.