Σαν σήμερα πριν πολλά χρόνια....

Θυμάμαι...Ειχαμε εκείνη την ημέρα μάθημα μεσημεριανές ώρες. Ηταν μια συννεφιασμένη μέρα δίχως βροχή, μα η μουντάδα σου έρριχνε τη διάθεση. Η πρώτη διδακτική ώρα κύλησε γρήγορα μα μόλις μπήκαμε στην αίθουσα για την 2η ώρα πολεμικά αεροπλάνα πέταξαν σε χαμηλό ύψος. Ο οξύς θόρυβος διέκοψε το μάθημα. Τρομάξαμε, αναρωτηθήκαμε τι συμβαίνει... Μετά από 20΄ ξανά αεροπλάνα... Α! σκεφτήκαμε, κάτι συμβαίνει. Πόλεμος ίσως...΄Η κάτι άλλο. Η θεία μου ήρθε και με πήρε φοβισμένη... "Πάμε να φύγουμε", μου είπε. Μπορεί να έχουμε φασαρίες, συνέχισε και διέκρινα στο ύφος της έντονη ανησυχία. Καθώς φτάσαμε σπίτι και τηλεοράσεις δεν υπήρχαν το ραδιόφωνο ήταν η μόνη πηγή της όποιας πληροφόρησης επέτρεπε το καθεστώς, αλλά τα νέα δεν έρχονταν...

Μ΄αεροπλάνα και βαπόρια

και με τους φίλους τους παλιούς

τραγουδάμε στα σκοτάδια

κι όμως εσύ δε μας ακούς....

Αργά το βράδυ τα η πλάστιγγα είχε γύρει. Η αγωνία και η ψυχική κούραση μας είχε καταβάλει. Άλλη μια σελίδα άλλαζε στην ελληνική ιστορία. Κι εκείνος , αίτιος δεινών για την τελευταία, έπαιρνε το δρόμο για τα μέρη εκείνων που τον είχαν επιβάλλει εδώ...