Χτες βράδυ...

Χτες βράδυ καθώς τηλεφώνησα να ευχηθώ στην εορτάζουσα καπετάνισσα... σε σκέφθηκα πάλι. Σε συζητήσαμε πάλι...Σε κάθε κουβέντα μαζί της, θυμόμαστε εσένα μα κι εκείνες τις μέρες. Τις μέρες που σεργιάνιζες στα ΄Ψηλού καθώς πήγαινες στις γαλακτισμένες εκκλησιές να δώσεις στην έννοια της μάνας μιαν άλλη διάσταση... Θυμάσαι ε? Στις άνοιξες και στα φθινόπωρα του τότε...Ξέρεις η καπετάνισσα πάει καλά. Μα θέλει και τη δική σου συνδρομή, από ΄κεί που ΄σαι. Έλα πάρτη της και πάλι το χέρι. Κράτα την γερά και κατεβείτε τα σκαλάκια για τη Θεοσκέπαστη. Και σαν ο νεοκώρος ανοίξει με το παλιό σκουριασμένο κλειδί την πόρτα άστε να φύγουν αβίαστα η δική σου και η δική της αυτοσχέδια προσευχή προς την Κυρία των Αγγέλων. Εκεί κάτω από τη σκέπη του θαύματος, οι προσευχές σας θα εισακουστούν καλύτερα. Η καπετάνισσα θα αισθάνεται καλύτερα τότε και θα σε νιώθει πιό πολύ κοντά της. Να θυμηθείς να της πεις τα νέα για τον αδικοχαμένο Καπετάν Αντρέα. Τα περιμένει. Μη ξεχάσεις να κάνεις αυτά που σου είπα καρδιά μου.