Σκέψεις...

Ξέρεις καθώς πορεύομαι στη ζωή, καθώς κωπηλατώ, πολλές φορές νιώθω τη δύναμη των ανέμων... Αλλοτε πλέω με σύμμαχο τον άνεμο μα πολλές φορές η δύναμη αυτή είναι αντίρροπη της δύναμης των θέλω μου.
Πολλές φορές , στο παρελθόν, ταξίδεψα με μποφόρια πολλά. Βλέπεις , η ζωή η ίδια, με δοκίμαζε εξαιτίας των νησιώτικων γονιδίων μου, ίσως. Κι εγώ , πορευόμουν , ενώ είχα αποτινάξει τα θέλω μου, κάνοντας εκπτώσεις συνεχείς. Πόσο άπερίσκεπτα φερόμουν.... Έπρεπε να ανοίξω εκείνους τους οδηγούς χρήσης, να εντρυφήσω σ΄ αυτούς.... Έπρεπε να έχω ανοίξει τους χάρτες πορείας...
Μα θυμάσαι και την άλλη πορεία μου ; Πόσες και πόσες φορές δεν πέταξα δίπλα απ΄τους γλάρους και τ΄ άστρα του Αιγαίου; Πόσες και πόσες φορές τα βράδυα μου δεν πέταξα πάνω από τη γη του πυρός, στην προσπάθειά μου να νικήσω τους Μήδους που είχαν εισβάλει εντός μου;
Μέσα απ΄ όλα τούτα ένιωσα τη δύναμη των τραγουδιών και των στίχων τους!!! Ήταν μια εποχή που βιβλιοδετούσα τις σελίδες της ζωή μου, στο δικό μου υπόγειο βιβλιοδετείο...
Κι ύστερα...ύστερα από την αποφοίτηση από ένα σχολείο της ζωής, ανασήκωσα τους φεγγίτες της ζωής μου. Τότε είδα το πιάνο εμπρός μου. Κι άρχισα, δίχως να έχω μυυθεί στα μυστικά των πλήκτρων, να παίζω τις μελωδίες μιας προσδοκίας...Ταξίδεψα τότε...Στις απαράμιλλες ομορφιές της χώρας των ονείρων...
Λάθεψα λες;