Χτες βράδυ έβλεπα εδώ, στον υπολογιστή μου, τις 490 φωτό που τράβηξα στο Μακρονήσι...Και τι δε σκέφτηκα...Ο νους πήγε πίσω..Πολλά χρόνια πίσω...Στα χρόνια της διαίρεσης που δεν άφησαν το λαό μας να πολλαπλασιάζει τα όνειρά του...Εκείνα τα ερείπια στο Μακρονήσι, κράυγαζαν ιστορικές μνήμες...Κι εγώ, όπως και οι άλλοι συνάδελφοί μου ταξιδεύαμε νοερά στα χρόνια τα δύσκολα, καθώς βρισκόμαστε δίπλα από τους ασπάλαθους...
Δε μπόρεσα να μη τηλεφωνήσω στη Θεσσαλονίκη χτες βράδυ... Εκεί στις Συκιές, στο μικρό σπίτι που στέγαζε τις αναμνήσεις της μιας μεριάς του εμφύλιου...Εκεί που η Πολιτεία, δια μέσου της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ βράβευσε το μπαρμπα-Γιώργη αφού, η ίδια αυτή πολιτεία, του είχε απαγορεύσει να σπουδάσει, λόγω φρονημάτων...
Η φωνή της κυρίας Δώρας απλή, έμπλεη ανθρωπιάς και συγκίνησης, ήταν για μένα πλήρωση ψυχής...Ανυπομονώ να αγοράσω το βιβλίο που αναφέρεται στα βάσανα εκείνου του νέου παιδιού, του μετέπειτα άντρα της. Σεμνή, άξια σύντροφος ενός αγωνιστή ιδεών, έστω κι αν κάποιος δε συμφωνεί με τις ιδέες του. Αλλά πως μπορεί να απορρίψει την του Βολταίρου φράση που αναφέρεται στην αποδοχή τους;
Θα ήταν αδόκιμο για μένα να μην ταξιδέψω και στη μεριά του έτερου των αδελφικών φίλων...του πατέρα μου. Ακόμη δε μπορώ να ξεχάσω εκείνη την επιμονή του και εκείνη την εντελώς απρόσμενη για μένα κατάθεση ψυχής του!!! Κι εκείνη η κατάθεση ψυχής του αποδείκνυε πολλά. Και με έκανε περισσότερο υπερήφανο για εκείνον...
Βλέποντας λοιπόν τις φωτό που τράβηξα, σκέφτηκα... Εδώ , εδώ στο χώρο μου που πέρα από τα βιβλία μου υπάρχουν και καταθέσεις ιδεών...να βάλω μια κορνίζα με δυό μικρές φωτογραφίες των αδελφικών φίλων από το Γυμνάσιο της Δράμας. Και μπροστά να βάλω μια μικρή ελληνική σημαία...Γιατί τα δυό αυτά παιδιά όπως και χιλιάδες Ελληνόπουλα της εποχής τους, την Ελλάδα είχαν στην καρδιά τους. Αλλο αν ήταν διαφορετικές οι οπτικές τους γωνίες. Την Ελλάδα είχαν ψηλά όμως!!!
Δε μπόρεσα να μη τηλεφωνήσω στη Θεσσαλονίκη χτες βράδυ... Εκεί στις Συκιές, στο μικρό σπίτι που στέγαζε τις αναμνήσεις της μιας μεριάς του εμφύλιου...Εκεί που η Πολιτεία, δια μέσου της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ βράβευσε το μπαρμπα-Γιώργη αφού, η ίδια αυτή πολιτεία, του είχε απαγορεύσει να σπουδάσει, λόγω φρονημάτων...
Η φωνή της κυρίας Δώρας απλή, έμπλεη ανθρωπιάς και συγκίνησης, ήταν για μένα πλήρωση ψυχής...Ανυπομονώ να αγοράσω το βιβλίο που αναφέρεται στα βάσανα εκείνου του νέου παιδιού, του μετέπειτα άντρα της. Σεμνή, άξια σύντροφος ενός αγωνιστή ιδεών, έστω κι αν κάποιος δε συμφωνεί με τις ιδέες του. Αλλά πως μπορεί να απορρίψει την του Βολταίρου φράση που αναφέρεται στην αποδοχή τους;
Θα ήταν αδόκιμο για μένα να μην ταξιδέψω και στη μεριά του έτερου των αδελφικών φίλων...του πατέρα μου. Ακόμη δε μπορώ να ξεχάσω εκείνη την επιμονή του και εκείνη την εντελώς απρόσμενη για μένα κατάθεση ψυχής του!!! Κι εκείνη η κατάθεση ψυχής του αποδείκνυε πολλά. Και με έκανε περισσότερο υπερήφανο για εκείνον...
Βλέποντας λοιπόν τις φωτό που τράβηξα, σκέφτηκα... Εδώ , εδώ στο χώρο μου που πέρα από τα βιβλία μου υπάρχουν και καταθέσεις ιδεών...να βάλω μια κορνίζα με δυό μικρές φωτογραφίες των αδελφικών φίλων από το Γυμνάσιο της Δράμας. Και μπροστά να βάλω μια μικρή ελληνική σημαία...Γιατί τα δυό αυτά παιδιά όπως και χιλιάδες Ελληνόπουλα της εποχής τους, την Ελλάδα είχαν στην καρδιά τους. Αλλο αν ήταν διαφορετικές οι οπτικές τους γωνίες. Την Ελλάδα είχαν ψηλά όμως!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου