Τις μέρες που πέρασαν που για μένα ήταν μέρες κάποιας υποχρεωτικής....απραξίας κι έτσι ασχολήθηκα με κάποια πράγματα, επειδή βρήκα ευκαιρία.....Σκέφτηκα να κάνω λοιπόν μια "εκκαθάριση" της βιβλιοθήκης μου... Κάποια βιβλία είναι πλέον παντελώς ανεπίκαιρα, κάποιων άλλων κιτρίνισε το χαρτί, μα κάποια εξακολουθούν να παραμένουν πολύτιμα και αναντικατάστατα από νεότερες εκδόσεις, σύμφωνα με τους λογισμούς μου.....
Καθώς έψαχνα τα ράφια λοιπόν.......... ένα βιβλίο με γκρίζο-μπεζ εξώφυλλο.
Τίτλος του "αλήθεια οι χειμώνες πότε θ΄ ανθίσουν; "
Ένα βιβλίο γεμάτο ποίηση και άπειρα .... συναισθήματα.
Ένα βιβλίο που με είχε συγκλονίσει όταν είχα διαβάσει πριν 31 ακριβώς χρόνια......
Συγγραφέας του ένας συνάδελφος της Φυσικής Αγωγής, ο Αποστόλης Μυρσίνης.
Είχε γράψει ο Αποστόλης....
Η χαρά μου μένει
ήλιος μακρινός
κυπαρίσσι όρθιο
κι αγέραστο
Δρόμος δεν υπάρχει
σιμά σου για να ῤθω
άσπρο μου λουλούδι
κι αμέθυστο.......
Ο Αποστόλης δε βρίσκεται κοντά μας. Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι του '86 καθώς σχολάει απ το σχολείο του παίρνει ταξί και πάει σ΄ ένα γειτονικό χωριό για να πάρει τη γυναίκα του, αναπληρώτρια συνάδελφο, και το δίχρονο γιο του ώστε να πάνε σπίτι τους πιο γρήγορα. Έξω απ την πόλη του Πύργου όμως το ταξί συγκρούεται με τραίνο σε αφύλακτη διάβαση και ο Αποστόλης τραυματίζεται βαριά. Φεύγει από τον κόσμο ετούτο την άλλη μέρα το πρωί...... Στη μνήμη του η ΕΛΜΕ Ηλείας εξέδωσε μετά το γεγονός βιβλίο με τα ποιήματά του που επιμελήθηκε ο καλός συνάδελφος και φίλος Γιάννης Β. Κωβαίος. Αυτό το βιβλίο βρήκα τούτες τις μέρες ξεχασμένο σ΄ένα ράφι της βιβλιοθήκης μου. Το ξεσκόνισα , το ξεφύλλισα και διάβασα κάποιες σελίδες. Δε μπόρεσα όμως να συνεχίσω και να διαβάσω περισσότερες..... Στάθηκε αδύνατο για μένα......Εσείς τι λέτε;;;; Θα μπορούσα να απαντήσω στο ερώτημα του Αποστόλη;;;; Είναι αρκετά δύσκολο. Οι χειμώνες δεν άνθισαν για τον Αποστόλη όμως!!!!
Το εξώφυλλο του βιβλίου
Ο Αποστόλης στη διάρκεια σχολικής γιορτής
Η πρώτη σελίδα της εισαγωγής απ το συνάδελφο Γιάννη Β. Κωβαίο.
η 2η σελίδα του Γιάννη
και το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Ηλείας την εποχή εκείνη
Για να διαβάστε τις σελίδες κάντε κλικ επάνω τους.
Δημήτρη μου, πολύ με συγκινεί η χειρονομία σου! Αποδεικνύεις για πολλοστή φορά πόσο υψηλά στο αξιακό σύστημά σου βρίσκεται το "συν"! Συνάνθρωπος, συνάδελφος, συνοδοιπόρος, συνεργάτης, συγγραφέας, συνομιλητής... με μια λέξη, ένας Άνθρωπος και Δάσκαλος με ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς γαληνεύει την ψυχή του φίλου μας αυτό το αφιέρωμα!
Φίλε σ΄ευχαριστώ πολύ. Ένας απλός άνθρωπος είμαι κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αυτά τα συν που ανέφερες συνιστούν μια ευθύνη που μπορεί να είναι βαρύ φορτίο. Ξέρεις κι εσύ από αυτές τις ευθύνες Γιάννη...... Να είμαστε καλά και να θυμόμαστε. Τον Αποστόλη και όχι μόνο. Καλή συνέχεια φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφή