Εκείνη την πρωτοχρονιά.....

Εκείνη την πρωτοχρονιά, στην όμορφη πόλη....

Το γιορτινό τραπέζι είχε στρωθεί με αγάπη κι εκτίμηση....

Στα δυτικά προάστια της όμορφης πόλης...

Αυτά που υπέφεραν πιο πολύ απ τα βόλια του πολέμου...

Και τι δεν είχε εκείνο το τραπέζι...

Πόσες και πόσες νοστιμιές δε γευτήκαμε όλοι μας...εκείνη τη πρωτοχρονιά......

Πόσες και πόσες κουβεντούλες δεν είπαμε για τα μικρές πατρίδες καθενός μας που αφήσαμε προσωρινά για να βρεθούμε εκεί.... στη δεύτερη πατρίδα μας....

Πόση νοσταλγία βγάζαμε όλοι μας... μικροί και μεγάλοι....

Κι εμείς οι δυο μικρά παιδιά με τα όνειρά μας σε αύξουσα διάθεση....σκεφτόμαστε.....

Αυτό το τραγούδι το ακούγαμε στην πρωτοχρονιάτικη εκπομπή του Ρ.Ι.Κ. και η διάθεσή μας μετατρέπονταν σε αντάρα....Είχαμε μάθει απέξω τους στίχους του και το σιγοτραγουδούσαμε,  καθώς το ακούγαμε τα μεσημέρια των Κυριακών, στην εκπομπή με το διαγωνισμό για τα καλύτερα τραγούδια που έκανε το Ρ.Ι.Κ.

Τι ακροάσεις αλήθεια ήταν κι εκείνες;;;;

Τι σκέψεις ήταν κι εκείνες;;;;

Τι όμορφες εποχές ήταν εκείνες;;;;;

Δε μπορώ να σε ρωτήσω όμως σήμερα.....αν κάποτε διηγήθηκες στο γιο σου για τις μέρες εκεί,  στο δυτικό τομέα της πόλης.....

Ούτε εγώ μίλησα ποτέ στην κόρη μου για κάποιες τέτοιες  μέρες της νιότης μας στην όμορφη πόλη.
Αισθάνομαι ότι ίσως είναι μεγάλη η παράλειψη.....

Υπόσχομαι στη μνήμη σου όμως να το κάνω αμέσως μετά το σημερινό πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. 
Μα θα της πω και κάτι ακόμη....Καθώς ερευνώ για την ιστορία της Μήλου, θα της πω και για το πέρασμά σου απ το νησί της Παναγιάς της Θαλασσίτρας. Κι έχω να της πω πολλά. 
Οι ιστορίες και οι δρόμοι της ζωής καθενός από εμάς έχουν πολλά κοινά σημεία. Τόσα που είναι αδύνατο να φανταστούμε.... Σκέπτομαι πως τα κοινά της ζωής μας στην όμορφη πόλη είναι πολλά....Ξέρω,  δε μπορείς να με ρωτήσεις για το πληθάριθμό τους...... Ούτε κι εγώ θα μπω σε διαδικασία απαρίθμησης..... αν και υποσυνείδητα το έχω κάνει.....
Καλή χρονιά να έχουμε.