Η πρόκληση ήταν ενδιαφέρουσα, όπως και η πρόσκληση.
Κίνησα με προορισμό της απόκρημνη ακτή με το στοιχειωμένο νησί απέναντι.
Οι κραυγές των εξορίστων μεταφέρονταν με τη βοήθεια του βοριά στ΄αυτιά μου.
Μέσα στη θολή ατμόσφαιρα έψαχνα να διακρίνω το ξωκκλήσι τ΄ Αη Γιώργη.
Αποδείχθηκε μάταιη η προσπάθειά μου.
Καθώς ο δυνατός άνεμος έφερνε τις θαλασσινές πιτσίλες στο πρόσωπό μου σκέφτηκα τι να αντιπροσώπευε το φως του φάρου για τους έγκλειστους.....
Ίσως μιαν ακαθόριστη ελπίδα.....
Σαν ανέβηκα ψηλά στο φάρο, εκεί στο χώρο εκπομπής του φωτός, θυμήθηκα το φάρο της νιότης μου, εκείνον που με συντρόφευε στα βράδια εφηβείας μου σε μιαν άλλη γη των δακρύων.....
Εκείνος ο φάρος νόμιζα πως έστελνε το φως του ως τα παράλια της πατρίδας που τόσο μου έλλειπε.
Νόμιζα πως το φως του συναντούσε το φως του Τουρλίτη, στο νησί μου.
Μα χτες καθώς ο βοριάς λυσσομανούσε στο Συρί είχα το δικαίωμα να απολαύσω την ομορφιά της τρικυσμένης θάλασσας και να αφήσω τη φαντασία μου να ταξιδέψει μακριά και σε μέρη όμορφα.
Κάποια στιγμή πήρα ξανά το μονοπάτι της επιστροφής προς το......σύνηθες.
Αυτές οι εναλλαγές της καθημερινότητάς μας έχουν τη δική τους ομορφιά.......σκέφθηκα.
Και άφησα μια τελευταία μου ματιά να πλανηθεί προς τους ερωτευμένους γλάρους που πετούσαν πάνω απ το φάρο, στο Συρί.
