Μνήμες της μέρας......

Σαν  την αποψινή νύχτα, έβρεχε καταρρακτωδώς και  τη νύχτα  εκείνης της πρωτοχρονιάς. Βροντές, αστροπελέκια και ο αέρας που λυσσομανούσε με έκαναν να φοβάμαι , μικρό παιδί καθώς ήμουν. Απ την άλλη τα παρατεταμένα σφυρίγματα των αυτοκινήτων στο δρόμο συντελούσαν να νιώθω έξω απ τα νερά μου..... Δε τολμούσα να...μου πω ότι κάπου μου άρεσε ο καινούργιος κόσμος που 2-3 μέρες πριν είχα αρχίσει να ζω......  Και εκεί γύρω στις 8 το πρωί της πρωτοχρονιάς έβγαλε μια λιακάδα έστω κι αν ο ήλιος είχε δόντια. Η θάλασσα είχε γαληνέψει και απολάμβανα τις αποχρώσεις του γαλάζιου. Το σπίτι μας είχε γύρω-γύρω τζάμια και δεν έχανα την ευκαιρία να απολαμβάνω τα χρώματα και τις δομές αυτού του νέου κόσμου, που ανέφερα πιο πάνω........Η μάνα, αχ αυτή η μάνα που όσο περνάει ο καιρός μου λείπει όλο και πιο πολύ, άρχισε νωρίς τις ετοιμασίες για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι....... Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή άρχισε να μας διηγείται για τα πρωτοχρονιάτικα έθιμα στο νησί της...... Το αγαπούσε πολύ το τελευταίο και μου μετέδωσε πλουσιοπάροχα την αγάπη της γιαυτό........ Την άκουγα και ρούφαγα τα λόγια της αν και η ματιά μου λοξοδρομούσε προς τον απρόμαυρο γειτονικό φάρο, το φάρο που τότε, στα όμορφα χρόνια της νιότης, φώτιζε τις σκέψεις των εσπερινών μου. Ήταν τόσο όμορφος ο φάρος αυτός........Αυτός που διακαώς επιθυμώ και τώρα να επισκεφθώ.......

        Τα φαγητά που παρασκευάστηκαν ήταν νοστιμότατα ή τα έκανε νοστιμότερα ο νόστος και η κουβεντούλα για το νησί και τους ανθρώπους μας. Εκείνη η κουβέντα είχε αξία, είχε ομορφιά, είχε χρώματα...... Έτσι λοιπόν στις μνήμες μου για την ημέρα εκείνη κι όχι μόνο για εκείνη..... αντιφωνώ........

Κι άσε με `δω έτσι να μένω

έξω απ' του χρόνου τα δεσμά,

να σ' αγαπώ, να σε πηγαίνω

μπάνιο στ' αθάνατα νερά.