Στη μικρή πλατεία.

Πέρασα ξανά απ τη μικρή πλατεία χτες βράδυ.

Είχα πολλά χρόνια να διαβώ από εκεί.

Πολλά χρόνια από εκείνες τις στιγμές που κυριαρχούσε η ευτέλεια.

Πολλά είχαν αλλάξει.

Λίγα  παρέμειναν αμετάβλητα.

Επιβράδυνα το βήμα.

Ήθελα να συγκρίνω.

Ήθελα να διακρίνω το μέγεθος μιας διάκρισης.

Στα παγκάκια της μικρής πλατείας ερημιά.

Τα παιδιά έλλειπαν.

Λες και ήθελαν να μου πουν κάτι με την απουσία τους.

Ξαφνικά εστίασα τη ματιά μου στο εκεί, στο δικό μου εκεί.

Δε δυσκολεύτηκα να ανακαλέσω τις στιγμές.

Μα τώρα κυρίαρχος των στιγμών ήταν το ημίφως και μια θλίψη.

Κι αυτά τα δυο ήταν συμβατά με την ευτέλεια!!!!