Oφείλω να σου πω...

Φίλε Η.Β.
Δε θέλω να με ευχαριστείς γι αυτό που πετύχαμε.
Ηταν μια υποχρέωση ανθρώπου προς άνθρωπο.
Δε ξεχνώ πως όταν χρειάστηκα το χέρι σου, μου το έσφιξες αδελφικά , εκεί στις ψυχρές αίθουσες νοσηλείας του Γ.Ν.Α.
Δε ξεχνώ τη βοήθειά σου όταν υπηρετούσες στο σχολείο που υπηρετούσα και υπηρετώ.
Σταθήκαμε στα ποδιά μας, κρατώντας ψηλά τις σημαίες της αξιοπρέπειας όταν άνθρωποι ανερμάτιστοι και άμυαλοι κρυπτόμενοι πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας, μας διέβαλλαν.
Όμως εμείς στη διαβολή παρατάξαμε το χαμόγελο της ευπρέπειας και της σιγουριάς στην εκτέλεση του καθήκοντός μας.
Να ξέρεις ότι ως συνάδελφος και ως άνθρωπος θα είμαι πάντα δίπλα σου και δίπλα σε όλη την οικογένειά σου.
Χαίρομαι που τιμάς την εκπαιδευτική κοινότητα με το ήθος και τη λεβεντιά σου.
Η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρέπει να είναι περήφανοι για σένα.
Να μη ξεχνάς ότι μια μικρή προσευχή δική μου θα είναι για την υγειά σου.