Όταν δε μπορείς να μπεις στο blog μου

Φίλε...
Σα δε μπορείς να μπείς σ΄αυτό το blog , ατένισε μακριά από το δικό σου κάστρο.
Ατένισε νότια και ανατολικά.
Εκεί η ψυχή σου θα μπορέσει να δει εκείνες τις ελπίδες του παρελθόντος.
Πήγαινε εκεί στο Ασραφίγιε, στη Ντάουρα, στο Μπουρζ Χαμούντ, στη Πλατεία των Μαρτύρων.
Εκεί που τα ερείπια μαζεύτηκαν πιά και ο κροταλισμός των όπλων σταμάτησε.
Έπρεπε να χυθεί τόσο αίμα για να φυτρώνουν σήμερα άνθη , στη γη των κέδρων.
Ξέρω τι θα μου πεις...
Πως στο νου σου είναι ζωντανές οι εικόνες της φρίκης και του θανάτου.
Πως οι αθώοι πλήρωσαν άδικα.
Έτσι είναι φίλε. Πάντα οι αθώοι πληρώνουν.
Ξέρω πως βρίσκεσαι ακόμα στις γωνίες της Χάμρα και των γειτονικών της συνοικιών.
Ξέρεις...είμαι κι εγώ ακόμα εκεί.
Μόνο που εγώ βρίσκομαι λίγο πιο μακριά, πάνω από τη θάλασσα των μεγάλων ξενοδοχείων και κάθομαι νωχελικά στη σκάλα του σπιτιού του ποιητή της Μαρώς.
Ξεκουράζεται η σκέψη μου εκεί...
Εκεί λίγα μετρά από την εβραϊκή συνοικία της πόλης, που διέσχιζα τα βράδια του Σαββάτου...Τότε που καθώς ο πόλεμος ήταν πολύ πρόσφατος, ο φόβος μου αύξανε τους παλμούς της καρδιάς.
Με τέρπει το μεγαλείο των στίχων του ποιητή, ανατρέχω δίχως φραγμό στο τότε και αναζητώ νέους διαδρόμους σκέψης.
Εκεί θυμάμαι τους δασκάλους μου και τους εφηβικούς έρωτες που ορμητικά έρχονταν στο διάβα μου...
Θυμάμαι όλους εκείνους και εκείνες που αποτελούσαν το κοινωνικό περίγυρό μου, τότε...
Στο έχω πει ήδη και στο λέω ξανά...
Θέλω να πάμε για ένα καφεδάκι εκεί.
Να απολαύσουμε τη φιλοξενία και την αγάπη αυτών των πολύπαθων ανθρώπων.
Θα διαβούμε και τη κορυφογραμμή του ομώνυμου, της χώρας, όρους.
Θες να κατηφορίσουμε για μια επίσκεψη στο σουκ της γειτονικής Δαμασκού;