Παιδί μου πως ζεις;

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ

Στεναχωριέμαι για τα παιδιά του σήμερα. Για τα παιδιά μου, για τα παιδιά σου, για όλα τα παιδιά. Βλέπω την ανησυχία στα μάτια τους, μα εκείνο που με κάνει και θλίβομαι πολύ είναι το κενό που διακρίνω, εκεί, μέσα στη ματιά τους.
Θυμάμαι τότε που λεγόμουνα και εγώ παιδί, αλλιώτικα ήτανε. Οι γειτονιές ήτανε γεμάτες από φωνές παιδιών, φωνές ανέμελες και γονείς που δεν ανησυχούσαν με το παραμικρό.
Τα πρωινά οι δρόμοι ήτανε γεμάτοι με παιδιά που πηγαίνανε σχολείο, πότε αστειευόμενα μεταξύ τους και πότε σκυθρωπά και μουντρούχλικα από το πρωινό ξύπνημα. Και το μεσημέρι το ίδιο, κατά την επιστροφή τους. Νιώθανε μεγάλοι και μικροί τη σχολική χρονιά. Τώρα βλέπεις μόνο αυτοκίνητα με παιδιά στοιβαγμένα και γονείς να τρέχουν να προλάβουν.
Τελειώναμε το σχολείο, τρώγαμε ότι υπήρχε σπίτι μας και αν δεν μας άρεσε μέναμε νηστικοί μέχρι να πεινάσουμε, δεν τρέχανε οι μανάδες να μας κάνουν ιδιαίτερα φαγητά, ούτε είχαμε ντελιβεράδες να μας φέρουν το κάτι άλλο. Εδώ που τα λέμε ούτε τηλέφωνο δεν είχαμε καλά -καλά, όχι ντελιβεράδες-έτσι δεν τους λένε; Ίσως το γράφω και λάθος- τρώγαμε που λες, ότι υπήρχε, διαβάζαμε και μετά έφτανε η ώρα η δική μας. Το παιχνίδι, η ξεγνοιασιά, οι τρέλλες. Εμείς δεν είχαμε να πάμε αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, μπαλέτο, κολυμβητήριο. Το μυαλό μας είχε να σκεφτεί μόνο το σχολείο και τα παιχνίδια, όπως αρμόζει σ' ένα παιδί. Σήμερα βλέπεις μόνο παιδιά φορτωμένα με μια τσάντα στην πλάτη από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Ώρες- ώρες νιώθω πως εκείνα δουλεύουνε πιο πολύ από τους μεγάλους. Σαν να γεννάμε ενήλικες ένα πράγμα και όχι παιδιά.
Ξέραμε να διαχωρίζουμε τις ώρες της ημέρας και το νόημά τους. Το πρωί σχολείο, το μεσημέρι φαγητό και μελέτη, το απόγευμα παιχνίδι και το βράδυ ύπνο. Σήμερα τα καημένα τα παιδιά χτυπάνε υπερωρίες, πιο μεσημέρι και απόγευμα; Εδώ τα βλέπεις και τις Κυριακές ακόμα φροντιστήρια! Εμείς την Κυριακή την είχαμε συνδέσει με την εκκλησία και την ξεκούραση.
Παιδιά ρομπότ, παιδιά ενήλικες; Δεν ξέρω πως να τα ονομάσω τα σημερινά παιδιά, αλλά δεν ξέρω και πως να τα βοηθήσω έτσι χαμένα που τα βλέπω, σα να ψάχνουν από πού να κρατηθούν.
Από τη μια τρέχουμε να τους τα δώσουμε όλα απλόχερα, μην τους λείψει τίποτα και έτσι τους αφαιρούμαι και πρωτοβουλίες και υπευθυνότητα να έχουνε, και από την άλλη τα έχουμε κάνει να νιώθουν μοναξιά. Πως φερόμαστε έτσι στα παιδιά μας; Πως βαστάμε να μεγαλώνουμε μοναχικά παιδιά και τρομαγμένα; Πως τα μπερδέψαμε όλα έτσι;
Παιδί μου...δεν ζεις σαν παιδί και νιώθω ένοχη για αυτό!

Ευχαριστώ εσένα που με τροφοδοτείς με σκέψεις, συναισθήματα και με κείμενα σαν κι αυτό. Βασίζομαι στο λόγο, στην κρίση σου κι εύχομαι τα καλύτερα για σένα...